Korona Beskidu Wyspowego 12/40: Łopusze Wschodnie (612 m n.p.m.)

Witam!

Prawdziwie lipcowa pogoda, pełna żaru lejącego się z nieba i nieobliczalnych burz, daje się we znaki. Nieboskłon co chwila przyjmuje różne postacie, a co za tym idzie nikt ani nic, nawet najdokładniejsze prognozy pogody, nie są w stanie przewidzieć ze stuprocentową gwarancją ów zmian. Ta niestabilność mocno utrudnia planowanie kolejnych wypraw w Beskid Wyspowy. Jednak na przekór wielu przekonaniom, popołudnia i wczesne wieczory bywają ostatnimi czasy najspokojniejsze, więc po pierwszym zachodzie Słońca na szczycie Skiełka rychło nadszedł drugi... tym razem w owianym wieloma tajemnicami Paśmie Łopusza...

Pasmo Łopusza i Kobyły, bo tak brzmi jego pełna nazwa, jest najdalej wysuniętym na północny wschód fragmentem Beskidu Wyspowego. Pięć najwyraźniejszych kulminacji: Łopusze Zachodnie, Łopusze Środkowe, Łopusze Wschodnie, Kobyła oraz Kopiec rozciąga się na kilku kilometrach bogatego w widoki grzbietu. Dla zdobywców Korony Beskidu Wyspowego najważniejszy jest trzeci z powyższych wierzchołków, pozostałe nie mają znaczenia w drodze ku odznace beskidzkiego rysia. Dziwna to decyzja, bowiem to Łopusze Zachodnie są zdecydowanie najwyżej położonym punktem pasma, ale nie ma co się zbyt długo nad tym pochylać, kolejny szlak już czeka!

Kolejną wędrówkę po Beskidzie Wyspowym zaczynamy w miejscowości Rozdziele, położonej pomiędzy Bochnią a Limanową. Na Łopusze można wdrapać się od kilku stron, w moim przypadku punktem wyjściowym był teren "Fundacji w Służbie Życia" gdzie po uzyskaniu od właścicieli zgody można zostawić samochód. Od razu muszę zaznaczyć, że nie każde auto tam dojedzie ze względu na kamienistą i mocno dziurawą drogę w końcowym odcinku. Współrzędne postoju: 49.796371, 20.451069

Ta wędrówka będzie nieco inna od pozostałych, gdyż część jej ścieżek wiedzie poza szlakiem. W takich wypadkach warto mieć przy sobie dobrą mapę turystyczną, najlepiej w formie aplikacji w telefonie. Ja używam map ze strony mapy.cz i jestem z nich zawsze bardzo zadowolony. Spod budynku fundacji trzeba kierować się kamienistą dróżką wiodącą ku niebieskiemu szlakowi.

Zza beskidzkich drzew wyłaniają się pierwsze piękne widoki.

Po około 10 minutach docieramy na szlak niebieski, który finalnie zaprowadzi nas na Łopusze Wschodnie.

W sezonie letnim warto zaopatrzyć się w dobre repelenty i kleszczową czujność. W takich miejscach łatwo o niechcianego towarzysza.

Po około 200 metrach zbaczamy z niebieskiego szlaku i leśną ścieżką pniemy się solidniej do góry. Oczywiście można iść cały czas prosto, ale nie byłbym sobą gdybym nie chciał przy okazji zdobyć najwyższego wzniesienia całego pasma, Łopusza Zachodniego (mam nadzieję, że dobrze odmieniam przez przypadki, bo nazwy niektórych szczytów to prawdziwa gratka gramatyczna).

Po kilku minutach wchodzenia pod górę docieramy na delikatnie oświetlony wierzchołek.

Tabliczka kroczy jednak własnymi ścieżkami, więc aby ją znaleźć trzeba przemaszerować dodatkowe kilkaset metrów w kierunku zachodnim. Łopusze Zachodnie nie zaliczają się do Korony Beskidu Wyspowego, ale wchodzą w skład innego beskidzkiego wyzwania, "102 wysp Beskidu Wyspowego", za którego ukończenie także można zdobyć odznakę. Korona na ten moment jest moim priorytetem, ale będąc w pobliżu warto zaliczać inne wierzchołki.

Zejście na niebieski szlak skąpane w blasku delikatnie przymglonego lipcowego słońca...

Pewnym krokiem wracamy na niebieski szlak.

Po chwili wędrówki niebieskim szlakiem docieramy pod symboliczną mogiłę upamiętniającą pewien mroczny fragment historii tamtejszej ziemi...

Na zboczach Łopusza, nieopodal szlaku, 29 maja 2002 roku rozbiła się awionetka lecąca z Krakowa do Łososiny. Maszyna zbłądziła w gęstej mgle, która spowiła wówczas całą okolicę. W wyniku katastrofy zginęły 4 osoby.

Na miejsce katastrofy prowadzi wąska, stromo nachylona ścieżynka.

Z inicjatywy mieszkańców Rozdziela i rodziny jednej z ofiar w miejscu katastrofy postawiono symboliczny grób. 

Do dzisiaj można tam znaleźć świadków tej przykrej historii. Miejsce katastrofy, skryte w konsekwentnie zarastającym gąszczu, pośrodku niczego, wprawiło mnie w bardzo dziwny nastrój, który trzymał mnie tak naprawdę do końca wędrówki.

Po wszystkich eskapadach w głąb lasu pozostała część wędrówki wiodła już niebieskim szlakiem. Sam las także w pewnym momencie ustąpił miejsca beskidzkim polankom.

Idąc dalej mijamy Łopusze Środkowe. Niepozorny, niewybitny wierzchołek jest całkowicie zalesiony, więc szybkie zdjęcie i w drogę!

Ostatni fragment szlaku na Łopusze Wschodnie wiedzie wąską drogą asfaltową.

Najłatwiejszy i zarazem najbardziej obfity w widoki odcinek kolejnej z beskidzkich wędrówek...

Dróżka asfaltowa biegnie pomiędzy zabudowaniami, sędziwymi lipami...

...i kolorowymi, zadbanymi kapliczkami. Idąc obok domów warto uważać na psiaki, bo nie wszystkie okazały się być przyjaźnie nastawione...

Kilkanaście minut później docieramy na Łopusze Wschodnie. Przyznajcie sami... widok, zwłaszcza z tymi krówkami, jak marzenie!

Na polance przy wierzchołku warto podejść pod zabytkowy młyn wiatrowy, który w obecnych czasach jest wręcz unikatem! W jego wnętrzu znajdują się urządzenia do mielenia zboża napędzane siłą wygenerowaną przez skrzydła wystawione na działanie wiatru. Warto zrobić sobie tam krótki przystanek i odbyć podróż w przeszłość...

Po około 80 minutach i trzech kilometrach Łopusze Wschodnie zostało oficjalnie zdobyte. 12 wysp za mną, 28 przede mną!

W drodze powrotnej, zaintrygowany drewnianą tabliczką z napisem "OSCYPKI", wstąpiłem do jednego z gospodarstw. Gospodyni na bieżąco przygotowywała oscypki, masło, ogórki małosolne i bundz, które później sprzedawała. Przyznam, że nieco się tam obłowiłem, ale przy okazji mogłem podpatrzyć kulisy robienia takich pyszności, a także posłuchać historii o wspomnianej już przeze mnie katastrofie lotniczej z 2002 roku. Jak się okazało, syn gospodyni jako jeden z pierwszych znalazł wrak samolotu na zboczach Łopusza. Nie ma nic fajniejszego od spotykania, w najbardziej losowych fragmentach życia, życzliwych i dobrych ludzi. Gdyby nie późna pora, to może i na kawę bym tam pozostał!

Kilka przystanków i późniejsza godzina zrobiły swoje... Powrót do samochodu po zachodzie Słońca, w ciemnym już lesie, tuż obok miejsca katastrofy lotniczej nie należał do przyjemnych. Czołówka nieco pomagała, ale dawno nie czułem tak złej i dziwnej energii jak właśnie w tamtym momencie. Schodząc ze szlaku nadepnąłem jeszcze na ogon młodego zaskrońca... myślałem że dostanę tam zawału!

Na zboczach Łopusza, niedaleko miejsca katastrofy lotniczej, znajdują się także pozostałości kryjówek Żydów z czasów II wojny światowej. Jeden z mieszkańców wsi zdradził ich lokalizację Niemcom i pod koniec 1943 roku doszło tam do krwawej masakry. Tam jednak już nie dotarłem, zdecydowanie lotnicza historia wystarczyła mi do wyrobienia sobie zdania, że jest to mroczne miejsce owiane nie najlepszą energią. Może kiedyś...

I na koniec jeszcze mapa podsumowująca wędrówkę:

Pozdrawiam serdecznie i do napisania! :)