Korona Beskidu Wyspowego 5/40: Sałasz (905 m n.p.m.)

Witam!

Muszę przyznać, że dość opornie idzie mi tworzenie kolejnych wpisów w ramach mojego beskidzkiego wyzwania. Na swoje wewnętrzne usprawiedliwienie mogę stwierdzić, że wiosenne uroki absorbują mnie bez opamiętania, a łany rzepaku kwitnące na polach za ogrodem skutecznie odbierają resztki wolnego czasu, którymi dysponuję.

Mniejsza z tym, dziś zapraszam Was na wirtualną wędrówkę niebieskim szlakiem z Jaworza na Sałasz...

Kolejna ponad dziewięćsetmetrowa góra nie zachwyciła w jakiś dobitny sposób, bo i widoków, i jakichś ciekawszych odcinków trasy brak, ale końcowa satysfakcja ze zdobycia piątej już wyspy wystarczyła mi w zupełności... Z wyprawy na Jaworz i Sałasz zapamiętam głównie dwie rzeczy: majestatyczną, ale jeszcze bezlistną buczynę, która w swej nagości tworzyła wytworne iluzje na horyzoncie, a także zawilcowe dywany łagodnie opadające ku południowym stokom. Pogoda nieco się skiepściła przez wspominany już ostatnio pył znad Sahary, ale dzięki temu pierwsza dwudziestka szóstka na termometrze w tym sezonie nie utrudniła wielce dotarcia na Sałasz, a potem i na Korab.

Po zdobyciu Jaworza kierujemy się dalej szlakiem niebieskim w kierunku Sałasza. Największymi przeszkodami na tym odcinku trasy były niewątpliwie ogromne kałuże, których obejście wymagało momentami niemałych pokładów sprytu.

Niebieski szlak z Jaworza na Sałasz w przeważającej części wiedzie płaskim, stabilnym traktem. Warto jednak pamiętać, żeby nie lekceważyć Beskidu Wyspowego, bo mimo wszystko potrafi czasem rzucić jakimś trudniejszym wyzwaniem. Zejście, a potem w drodze powrotnej wyjście, z Jaworza jest tego dobrym przykładem. Lekko błotnista, przysypana zbutwiałymi liśćmi ścieżka lubi płatać figle nawet doświadczonym wędrowcom.

Uogólniając jednak, niebieski szlak okazał się całkiem przyjemny do pokonania. Promyki wiosennego słońca przedzierały się gdzieniegdzie przez tumany pustynnego pyłu dając obraz prawdziwie wielkanocnej aury. 

W tym roku szczyt kwitnienia zawilców przypadł akurat na wielkanocne dni. Ciężko było oprzeć się tym bielusieńkim dywanom, które jakże rozkosznie przystrajały budzące się do życia stoki Jaworza i Sałasza. Zachwyciły mnie one na tyle, że z mniej więcej połowę czasu przeznaczonego na zdobycie kolejnej beskidzkiej wyspy spędziłem na fotografowaniu tych darów Matki Natury. Po cóż jednak się spieszyć? Czasem warto zwolnić i oddać się w pełni chwili...

Niebiesko-białe ciapy na drzewach swoją drogą, ale odkąd zacząłem zdobywać Koronę Beskidu Wyspowego to nieustannie towarzyszą mi też takie na pierwszy rzut oka niepozorne malunki. Dopiero idąc na Sałasz, czystym przypadkiem, udało mi się rozszyfrować te cztery czerwone litery migające na białym tle: Główny Szlak Beskidu Wyspowego. I w końcu te nadrzewne znaczki zyskały sens.

Kolejne metry niebieskiego (i biało-czerwonego) szlaku odsłaniały kolejne błota i kałuże, momentami naprawdę opornie pokonywało się trasę.

Ale jak to się mówi... nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Ostatni raz żabi skrzek widziałem jakieś dobre 10 lat temu, mimo iż w czasach dzieciństwa taki widok, czy uchwycenie w polu widzenia żaby lub ropuchy było czymś na porządku dziennym. Możecie sobie więc tylko wyobrazić moje zdziwienie, ale i zachwyt nad tym znaleziskiem!

Ostatnie podejście...

...i Sałasz zdobyty! Jaworz i Sałasz dzieli około 50 minut i 2,5 kilometra drogi. Leśny trakt może i nie obfitował w spektakularne widoki, ale mi tam te zawilce i żabi skrzek wystarczą ;) 

Zalesiony szczyt Sałasza i saharyjskie pyły nie pozwalały na istotne obserwacje, więc chwila przerwy na ławeczce, kilka łyków wody i niemal od razu ruszam w kierunku trzeciej wyspy... Ale o niej innym razem ;)

Dziękuję za wszystkie komentarze i trzymanie kciuków. Na dzień dzisiejszy zdobyłem już 7 beskidzkich wysp (dwie wyprawy jeszcze czekają na ich opisanie), tak więc pomalutku do przodu napędzam ten słupek ku górze. Planuję już kolejne wyjazdy, ale jaka będzie ich dynamika, to już pewnie czas pokaże.

Pozdrawiam serdecznie i do napisania! ;)