Podróże #48: Helskie wspomnienia i pocztówki

Witam!
Ostatni lipcowy piątek to dobry czas na wakacyjne wspomnienia. Wierząc statystykom, ten post jest postem dwusetnym na tym blogu. Wyprawa na Hel nie bez przypadku otrzyma tę okrągłą liczbę, ponieważ jest to post wyjątkowy, z którym "walczyłem" całe dwa lata... Przeczytacie dzisiaj urywki, które stworzyłem w roku 2017, 2018 oraz 2019. Nigdy nie było mi po drodze, by zamknąć tę opowieść, choć jak zaraz zobaczycie, nie jest ona wcale taka długa... Więc po tak długim czasie skrytej egzystencji, przyblokowanej pomarańczowym napisem "post roboczy", nadszedł czas, by helski post otrzymał zaszczytne miejsce w blogowej historii.
Jeśli dobrze pamiętacie, dwa lata temu byłem z bratem na wakacjach na Pomorzu, nad naszym cudnym Bałtykiem. Kiedyś, kiedyś wędrowaliśmy najbardziej urokliwymi zakątkami Gdańska oraz Sopotu, a dziś zapraszam na wirtualny spacer po Helu - według mnie najpiękniejszego miejsca polskiego wybrzeża.

Na Hel ruszyliśmy o ósmej rano, wtedy bowiem spod gdańskiego Żurawia odpływał prom. Płynęliśmy nieco ponad 2 godziny, jednak takie momenty, choć krótkie, zapamiętuje się na długo. Wąskie koryta Motławy i Martwej Wisły ograniczało mnóstwo statków z gdańskiej stoczni na Ostrowie, lecz najcudniejszym fragmentem rejsu był niewątpliwie ten na otwartym morzu. Niewielkie fale Bałtyku otaczające prom dookoła, lekka bryza, delikatne promienie sierpniowego słońca, zgłuszony przez wodę warkot silników... Jak miło sobie teraz takie momenty powspominać...

Westerplatte

Ostatni punkt przy wypływie z Gdańska

Helski port

Prom dotarł na helskie wybrzeże, a my rozpoczęliśmy nasze prawie całodniowe odkrywanie tego uroczego miasteczka na skraju Polski. Naszym pierwszym punktem był dworzec kolejowy, na którym musieliśmy zakupić bilety na drogę powrotną. Po drodze minęliśmy robiący wrażenie budynek Muzeum Rybołówstwa, przeszliśmy przez Park Wydmowy i niewielkimi helskimi uliczkami dotarliśmy na miejsce.

Muzeum Rybołówstwa

Stacja kolejowa Hel

Z ulicy Dworcowej powędrowaliśmy na najsłynniejszą helską ulicę, czyli Wiejską. Po obu stronach drogi pięknie lecz skromnie prezentowały się stare, rybackie chatki wepchnięte między szereg nowszych domów, które o helskiej historii zapewne wiedzą niewiele...

Pomnik Obrońców Helu

Restauracja "Maszoperia" - najsłynniejsza w Helu, nazwa nawiązuje do zespołów kaszubskich rybaków - maszopów, razem prowadzących połowy na morzu

Ulica Wiejska

Przeszliśmy prawie całą ulicą Wiejską, dosłownie kilkadziesiąt metrów przed rondem kończącym bieg owej słynnej drogi skręciliśmy w lewo, w wąziutką dróżkę, która po niedługiej chwili wprowadziła nas na teren świetlistego, piaszczystego lasu sosnowego. Ten zaś był zapowiedzią widoków, które mieliśmy ujrzeć kilkaset metrów dalej; z metra na metr nasze buty coraz bardziej walczyły z wszechobecnym helskim piachem. W końcu ścieżka stała się niczym ogromna piaskownica, a naszym oczom ukazały się bałtyckie fale delikatnie omywające czoło jasnożółtej plaży - wyjątkowej na polskim wybrzeżu, ponieważ jedynej, z której patrząc w kierunku południowym możemy obserwować wody Bałtyku...

 

 

Po ponad godzinnym spacerze po helskich piaskach, zaczęliśmy się powoli kierować w stronę jednej z leśnych ścieżek i centrum Helu. Mieliśmy wtedy odrobinę szczęścia, ponieważ akurat w tym dniu, trwał festiwal D-Day związany z wydarzeniami na Półwyspie Helskim z czasów II wojny światowej, dzięki czemu mogliśmy przez chwilę poczuć się jak świadkowie obrony Helu z 1939 roku.

Zanim z helskiej stacji kolejowej wyjechał regionalny pociąg do Gdańska, zdążyliśmy jeszcze zdobyć szczyt tamtejszej ponad 40-metrowej latarni nieśmiało wybijającej się ponad sosnowe korony, a także złapać nieco cienia pod topolą Heleną - drzewem, które zostało ogłoszone "Drzewem Roku 2017".

Widok ze szczytu helskiej latarni

Topola Helena

Do dziś pamiętam to miejsce jako bardzo urokliwe i przyjazne... Pozdrawiam serdecznie i do zobaczenia! 😉