Wejście i trasa na Mogielicę

Witam!
W ramach rekompensaty za pierwsze jesienne szarości, przynajmniej za moim oknem, zapraszam Was bardzo serdecznie na podróż w niedaleką przeszłość, pełną prawdziwie letniej pogody, kiedy to udało mi się zdobyć królową Beskidu Wyspowego, a mianowicie Mogielicę.

Bez zbędnego bicia przyznam się, że nie jestem z tych, co za góry oddaliby życie, wręcz przeciwnie, zazwyczaj stronię od górskich szlaków i wszelakich ekscytacji związanych ze zdobywaniem kolejnych szczytów. Raz na ruski rok zdarzy się odejście od tej reguły, co przy suchej, słonecznej aurze wychodzi na dobre, ot ciekawa, niecodzienna wędrówka.

Dobrym punktem na rozpoczęcie wyprawy ku szczytowi Mogielicy jest niewątpliwie Przełęcz Rydza-Śmigłego w Chyszówkach w obrębie której mieści się parking samochodowy dla turystów. Będąc w tym miejscu warto podejść pod pomnik Spotkania Pokoleń tworzony przez krzyż z 1928 roku, obelisk z 1938 roku oraz monument z 1998 roku postawiony w hołdzie dla żołnierzy AK.

Widok na Mogielicę z przełęczy

Monument i krzyż

Obelisk i krzyż

Pod górę wychodziliśmy szlakiem zielonym, który w ostatecznym rozrachunku okazał się być tym o wiele bardziej niewygodnym i nieprzyjemnym. Liczne strome podejścia, niemałe pokłady błota w bardziej zacienionych miejscach, czy rumowiska wiernie towarzyszące ścieżce zadania nie ułatwiały, zwłaszcza takiemu górskiemu żółtodziobowi jak ja. Powiem inaczej, bardziej przerażała mnie w pewnych momentach wizja tego, że w takich warunkach przyjdzie mi schodzić w dół, bowiem wyjście nie jest aż tak problematyczne jak zejście...

Punkt widokowy Groń jest ostatnim takim przed wejściem do lasu

Najpierw jest łagodnie...

...robi się coraz stromiej...

...i jeszcze stromiej...

...i jeszcze.

Wyjście z lasu

Po pokonaniu najtrudniejszego odcinka trasy przez las oczom ukazały się rozległe borówczyska dosłownie zasypane szafirowymi jagódkami. Nieopodal rozciąga się polana Wyżnikówka, która stanowi idealne miejsce do krótkiego odpoczynku przed ostatnim etapem zdobywania najwyższej góry Beskidu Wyspowego; można z niej podziwiać chociażby Gorce, część Tatr, czy nawet, przy dobrej widoczności, Babią Górę.

Borówczysko przy Wyżnikówce

Widoki z Wyżnikówki

Kilkanaście minut później, po pokonaniu ostatniego, dość stromego podejścia, dotarliśmy na szczyt Mogielicy. Przejście zielonego szlaku z Przełęczy Rydza-Śmigłego zajęło nam nieco ponad 2,5 godziny, co jak na jednodniową wycieczkę jest dobrym czasem.

Największą atrakcją na mogielickim szczycie jest oczywiście drewniana wieża widokowa, z której ponoć krajobrazy zachwycają nawet tych najwybredniejszych. Obecnie jednak na nią wejść nie można z powodu remontu, a szkoda, bo najwyższy punkt Beskidu Wyspowego kryje się przed światem między lichymi świerkami skutecznie zasłaniającymi widoki. Mimo tej przeszkody, wybierając odpowiednie miejsca można coś ciekawego w oddali zobaczyć, mnie natomiast najbardziej urzekły liczne kępy kwitnącej wierzbówki kiprzycy, które niczym najsłodszy rumieniec okalały beskidzkie lico, tak nieposkromione i nieobliczalne...

Stara kapliczka otoczona kwieciem kiprzycy...

Drewniany krzyż na szczycie Mogielicy

Nieopodal szczytu, jakieś 200 metrów dalej, wznosi się krzyż papieski upamiętniający liczne górskie wędrówki Papieża Polaka...

Na drogę powrotną wybraliśmy szlak żółty, co okazało się strzałem w dziesiątkę... nie był on bowiem aż tak stromy i wilgotny jak zielony sąsiad, a co najważniejsze, nie musieliśmy pokonywać ani jednego rumowiska, a to przy schodzeniu zawsze staje się zbawieniem.

Już nie było tak źle ;)

Szlak żółty okazał się również o wiele bardziej atrakcyjnym, a to za sprawą niezwykle urokliwej polany u Błazka z dzikimi jabłoniami w gęstej kostrzewie oraz niewielkiego potoku niosącego krystalicznie czystą wodę, który musieliśmy pokonać siłą własnych nóg, aby móc kontynuować trasę...

Takich obrazków nie zapomina się łatwo...

Pokonywanie takich przeszkód, gdy termometr wskazuje trzydzieści stopni, to czysta przyjemność

Wejście na Mogielicę nie jest byle jaką błahostką, trzeba się nieco namęczyć i natrudzić, aby pokonać jedną z beskidzkich królowych, ale warto, choćby dla widoków oraz satysfakcji z siebie.

Pozdrawiam serdecznie i do napisania! ;)