Psi strażnicy, moi najwięksi przyjaciele

lutego 06, 2016

Psi strażnicy, moi najwięksi przyjaciele

Witam!
Ostatnio ciągnie mnie na sentymenty. Pisałem o ukochanej gruszy, pięknym lasku, dzisiaj zaś przedstawię Wam moich największych przyjaciół - dwa pieski - Rudiego i Berka.
Każdy z nich ma swoją historię, przeżycia, przygody i życie pełne niespodzianek. Pierwszy piesek strzeże domu, drugi strzeże ogrodu.
Rudi, to jamnik. Ma 2,5 roku i jest moim domowym stróżem. Uwielbiam go - rano, gdy wstaję do szkoły, zawsze obserwuje co robię i chodzi za mną krok w krok. Gdy wracam ze szkoły lub z jakichś podróży, skacze wokół mnie i "dręczy" mnie dopóki się nie znudzi albo nie znajdzie nowej sensacji. On jest zawsze koło mnie. Ma swoje "łóżeczko" na fotelu w jednym z pokoi, 2 kolejne "spanka" ma w przedpokoju i moim pokoju.

Ten Rudi jest czwartym jamnikiem. Każdy poprzednik też się wabił Rudi - od pierwszego się zaczęło i tak się nam to imię spodobało, że każdy kolejny piesek takie imię dostawał.

Pierwszy Rudi żył w latach 2000-2002. Do domu trafił przypadkiem - mój brat wracając ze szkoły, usłyszał czyjeś skuczenie, szczekanie. Okazało się, że kilkanaście metrów dalej, w beczce przy opuszczonym domku był jamniczek. Miejsce to było z dala od ludzkich posesji, a w pobliżu nikogo nie było. Brat od razu go wziął do domu, gdzie go umył i wyczyścił. Rozwiesiliśmy jeszcze ogłoszenia, że znaleziono psa, ale nikt się nie zgłosił. Pewnie go ktoś porzucił. I tak się zaczęła era jamników w naszym domu.
Jamnik żył 2 lata. Bardzo lubił jeść rzeczy nie do jedzenia. Musieliśmy go bardzo pilnować, ale kiedyś, niestety pod naszą nieobecnością rozgryzł worek z obierkami z ziemniaków i parę zjadł. Wątroba się rozpadła i niestety biedaczek zdechł.

Drugi jamnik żył w latach 2002-2004. Tak pokochaliśmy pierwszego pieska, że chcieliśmy koniecznie mieć następnego. Tego już kupiliśmy w hodowli. Był bardzo pocieszny, ale zbyt energiczny i porywczy. Kiedyś wracając od "koleżanek", został potrącony przez kombajn. Układ nerwowy był cały uszkodzony, nie dał do siebie dojść. 2 dni później, tuż przed Bożym Narodzeniem zdechł. Tamte święta jak pamiętam, odbywały się w bardzo smutnej atmosferze... :( Obie straty były dla nas wielkimi ciosami. Nie umierały naturalnie, tylko przez inne czynniki. A mogły jeszcze żyć i to ile lat!

Po śmierci drugiego pieska, nie chcieliśmy przyjmować kolejnego jamniczka. Kupiliśmy pekińczyka, ale po paru dniach zrozumieliśmy, że to nie to. Dom bez tego długiego, czarnego psa, nie był już normalnym domem.
Trzeci jamnik żył w latach 2004-2013. Gdy kupiliśmy go, rozbawił nas fakt, że urodził się w Boże Narodzenie - 25 grudnia.
Rudi III był naszym największym przyjacielem. Tyle z nim tradycji, zwyczajów. Tyle rozumiał, tyle wiedział - cechowała go wyjątkowa mądrość. Tu nie będę się rozpisywał, bo to by było bez sensu.
Po 9 latach życia, w Święto Niepodległości, został zagryziony przez miejscowe psiaki na pobliskich zbiornikach. Pomimo to, szukaliśmy go trzy dni, a znaleźliśmy go w wysokich trawach. Był zmasakrowany - pochowaliśmy go w wielkiej rozpaczy, w tle jesiennej słoty, patrząc na jego rozszarpane ciało. Nigdy tego nie zapomnę. :(

Czwarty jamnik jest z nami od 13 XI 2013 r. Jest bardzo mądry, jak jego poprzednik. Wie, co ma robić, a czego nie może. Jedynym jego minusem jest jego energiczność, podobna jak u drugiego psiaka.

Drugim moim psim stróżem jest kundelek - Berek. Śmieszne imię, ale gdy byłem mały, nadawałem bardzo dziwne imiona, np. kotkowi dałem imię "Masakra", więc no, takie dziwne te imionka.
Beruś jest z nami od 2005 r. i on jest stróżem ogrodu oraz podwórka. Ma piękny, duży, drewniany kojec i dużą budę, która jest wyścielana słomą. Ogólnie jest bardzo spokojny, ale zawsze szczeka jak ktoś idzie lub jedzie. Nazywamy go "informatorem" ze względu na to co robi. :)
Z Berkiem była dziwna historia. Otóż nasz dalszy sąsiad znęcał się nad Berkiem, a ten uciekał do nas szukając schronienia. Tak go przygarnęliśmy, a sam były właściciel cieszył się z takiego obrotu sprawy.
Do dzisiaj widać ślady jego przykrej przeszłości. Nie można go bowiem głaskać od góry. Myśli, że wtedy ktoś chce go zbić i ucieka albo warczy. Jak głaskać go, to tylko od dołu po brzuszku lub pod pyszczkiem.
Do tego kundel ma kataraktę, co jest powodem różnych śmieszności. Na przykład, gdy przychodzę do niego z jedzeniem, wita się ze mną, tylko że idąc w przeciwną stronę. Chce się przywitać, ale nic nie widząc, zamiast się zbliżać, to się ode mnie oddala. :)

Takie to moje pieski. Zupełny kontrast. Wariactwo kontra spokój. Bardzo je kocham - chronią mnie i całą moją rodzinę. Każde z nich ma swoją historię i przygody, które pamiętają zapewne do dzisiaj.
Moi psi strażnicy. :)

Na sam koniec chciałbym przypomnieć o wyzwaniu urodzinowym. Do 13 lutego do wysłania na mojego maila 1 z 4 opcji: wiersz z niebieskim tle, zdjęcie, które kojarzy się Wam z niebieskim, niebieska robótka artystyczna oraz przepis na niebieskie danie.
Szczegóły na wyróżnionym poście na pasku z prawej strony bloga.

Pozdrawiam i do zobaczenia! :)