Na przekór smętnej pospolitości

Witam!

W końcu i tutaj mogę zejść ze szlaków Beskidu Wyspowego i ulecieć ku innym uciechom. W szarej, burej i ponurej wersji jesieni ciężko znaleźć jakieś efektywne przełamanie. Długie noce, poranne przymrozki z uporczywym skrobaniem samochodowych szyb, a wreszcie ciężkie obłoki szczelnie zamykające nieboskłon oraz chaotycznie wijące się linie horyzontu działają (przynajmniej na mnie) niczym szalenie doświadczony wampir energetyczny. Myślę jednak, a nawet jestem święcie przekonany, że nawet taką patową na pierwszy rzut oka sytuację da się przełamać i, będąc w odpowiednim miejscu i o odpowiednim czasie, uwydatnić jej atuty. Przyjmijmy zatem maski łowców kolorów, turkusowego nieba i ciepłych promyków słońca... i w drogę!

Niskie, delikatnie sunące nad świeżo zmrożoną ziemią mgły w połączeniu z prognozami pogody na których dominuje słońce zawsze wzbudzają moją czujność. Już widziałem kilka mglisto-słonecznych spektakli na pobliskich polach i żaden z nich absolutnie mnie nie zawiódł. Wracając z uczelni, niedaleko mojej wsi, zobaczyłem pierwsze oznaki zbliżającej się magii. Półprzeźroczyste kłęby coraz mocniej wbijały się w podłoże dając ogromne pole do popisu chylącemu się ku końcowi dniu. W trymiga dotarłem do domu, odstawiłem klucze i plecak, założyłem swoje wysokie, czarne kalosze i ruszyłem na spacer...

Fotogeniczność jabłoniowego sadu jak zwykle jest nieoceniona...

Z każdym metrem ów spektakl potężniał... ten przedsmak zwiastował fantastyczne widowisko.

Polna droga biegła prosto w sidła mglistych fal ulotnego morza...

W takich widokach nie można się nie zakochać od pierwszego wejrzenia... Czasem sobie myślę, że te polne spacery pokazały mi już tyle bogactwa, że dalsze podwyższanie poprzeczki byłoby niemożliwością. I prędzej czy później mam to szczęście, by ów niemożliwości doświadczyć. Wspaniałe uczucie...

Oczywiście zdjęcia zdjęciami, ale na żywo moje wrażenia sięgały absolutnego zenitu. Ganiałem w tę i we w tę, by uchwycić jak najpiękniejsze kadry, ale akurat to nie stanowiło żadnego problemu. Każda nowa perspektywa dawała fantastyczne wizje, czasem wręcz bajkowe i abstrakcyjne. W takich momentach moja miłość wobec tego co mnie otacza zwielokrotnia swoją, i tak już gargantuiczną, wielkość. 

Oba zdjęcia...

...powstały dosłownie w tym samym miejscu. Wystarczył obrót o 180 stopni, by po raz kolejny upewnić się w przekonaniu, że Matka Natura jest po prostu niesamowita!

A co kiedy cały spektakl zakończy swój żywot i świat ponownie spowije gruba warstwa siwego pierza? Najlepiej wtedy uciec do ogrodu, by tam poszukiwać przełamujących barw, a tym samym radości i uśmiechów. Wszystkim nam brakuje tych pozytywnych emocji, dlaczego mielibyśmy zatem się przed nimi skrywać?

Już kolejny rok miniaturowe róże są największymi gwiazdami późnojesiennego ogrodu! Niestraszne im są trudy i psikusy listopadowo-grudniowej pogody...

Pierisy nieco pomyliły jesienną słotę z przedwiośniem...

...a lawenda z białej doniczki na parapecie dalej tkwi w letnim szale oddając światu swoje ciemnofioletowe serce...

Inne pierisy atakują wręcz swoimi słonecznymi barwami...

...mahonie szlachetną zielenią...

...trzmieliny z berberysami w tle chcą zaś imitować drogowe sygnalizatory. Tylko w łaskawszy i milszy sposób...

Hortensja pokornie konserwuje letnie pamiątki. Pamiętacie tego olbrzyma z jednego z lipcowych wpisów? Ach... bo się zaraz za bardzo rozmarzę.

Na obrzeżach dumnie swe gniazdko wiją bluszczowe pęta...

...a do przydomowego lasku znów zawitał śmierdzący padliną sromotnik bezwstydny. Muchy i aparat mają raj na ziemi, chociaż tyle z tego dobrego...

Oczywiście samotne spacery po ogrodzie nie wchodzą w grę! ;)

Z wiekiem coraz bardziej umiem dostrzegać pozytywy w małych, pozornie nieistotnych elementach dnia codziennego. I jest to jedna z chyba nielicznych rzeczy z których jestem z siebie szczerze zadowolony. Niech zatem to trwa i rozkwita w najlepsze...

I na koniec małe ogłoszenie :)

Pozdrawiam serdecznie i do napisania! :)