Niezapomniany spektakl na nocnym niebie

Zbłądziłaś

na zmęczonym niebie

śpiącym po trudach długiego dnia

zbłądziłaś wielce

rzucając swą purpurą

jak gdyby nigdy nic

bez pytania

bez odpowiedzi

poplątałaś szlaki mleczne

lgnąc ku innym gwiazdom niż zawsze

przyćmiewając ich blask

znany wszystkim do znudzenia

utonęłaś w bukietach fotografii

w blaskach fleszy żądnych Twej urody

jakby jutra miało nie być

jakby ten spacer miał być ostatnim

poza Gwiazdy Polarnej królestwem

ach, jak pięknie tak zbłądzić...

Witam!

Codzienność niejednokrotnie pokazała, że ma jeszcze czym zaskoczyć, że w najmniej niespodziewanym momencie potrafi rzucić czymś niezwykłym i zachwycającym zarazem. Tak też było minionej nocy...

Kilka minut po 21:00 nie wiedziałem jeszcze, że przez kolejne dwie godziny będę świadkiem najpiękniejszego spektaklu na nocnym niebie. Na mediach społecznościowych mignęły mi informacja o możliwej zorzy polarnej i pierwsze zdjęcia jej nieśmiałych jeszcze świateł znad Krakowa. Przejrzysty i bezchmurny nieboskłon wydawał się wręcz idealny na takie obserwacje, więc czym prędzej zerwałem się z fotela i ruszyłem do ciemnego już ogrodu.

Niebo zaczęło stroić się w purpurę i fiolety, mimo iż jego słoneczny blask zgasł już jakiś czas temu. Zapowiadała się wielka chwila!

Jak nietrudno się domyślić, zorza błyszczy z północnych kierunków, więc sosny, świerki i brzozy porastające polno-ogrodowe obrzeża utrudniały skuteczną obserwację. Dało się jednak zauważyć, że jest coś na rzeczy, że zorza naprawdę może wyprawić tej nocy fantastyczne przedstawienie. Po krótkiej chwili namysłów, mimo że zegar wskazał 22:00, złapałem kluczyki od samochodu i pojechałem w kierunku jednego z punktów widokowych w mojej okolicy. 

Na pierwszym postoju, dosłownie rzut beretem od mojego domu, zorza zaczęła się powoli formować nad małopolskim nieboskłonem. Już wtedy piałem z zachwytów!

Z minuty na minutę rumieńce stawały się coraz większe i kraśniejsze...

Blaski zorzy polarnej coraz mocniej zaznaczały się na małopolskim niebie, a ja w trybie turbo-spontanicznym jeździłem po okolicy szukając możliwie najlepszego miejsca na najlepsze ujęcia. Z każdą kolejną chwilą nieboskłon coraz dumniej i śmielej odsłaniał swoje upstrzone szaty, by w końcu północ zapłonęła purpurowo-seledynową łuną. Liczne gwiazdozbiory wtórowały najdzielniej jak tylko mogły koronując ten wczesnonocny spektakl i cały trud włożony przez przybyszkę znad koła podbiegunowego.

Na punkcie widokowym nieopodal wjazdu do Puszczy Niepołomickiej zebrało się kilkunastu miłośników niecodziennych obserwacji, co mnie nieco zaskoczyło, ale i uradowało. Krótka pogawędka, chwila na wspólne fotografowanie i zachwycanie się zorzą...

...i dalej w drogę! Z minuty na minutę moje emocje, oczekiwania i niedowierzania wybijały coraz mocniej poza jakiekolwiek skale.

Po jakiejś godzinie wróciłem do domu. Wysiadam z samochodu, patrzę, a tu zorza zajaśniała najsilniejszym światłem, zabłysnęła najszlachetniej jak tylko mogła. Latanina po nocnym ogrodzie w tamtym momencie na długo zapadnie w mojej pamięci. Ten spektakl wydawał się być tak nieprawdopodobny, że momentami zastanawiałem się czy ja czasem nie śnię, czy zaraz nie wybudzę się z pięknego snu i cały czar pryśnie. Ale ów czar nie prysnął, trwał jeszcze dobre kilkanaście minut...

W tej bitwie niecodziennych barw można było zamknąć wszelkie swe marzenia, wspomnienia i radości. Po raz pierwszy miałem okazję nacieszyć swoje oczy i duszę takimi widokami, życie potrafi zaskakiwać...

No niech ktoś mnie uszczypnie!

Do teraz mam gęsią skórkę jak patrzę na te zdjęcia i wspominam ten rześki, majowy wieczór. Wspanialszej niespodzianki nieboskłon nie mógł wyprawić!

Nie spodziewałem się takiego ataku wrażeń i zachwytów w późny, piątkowy wieczór. Z tych emocji ciężko było mi zasnąć, do tej pory ogarnia mnie szczęście i błogostan gdy myślę o tym polowaniu na zorzowe uroki...

Przy dobrych warunkach zorza powinna jeszcze powrócić nad polskie niebo w ten weekend. Obserwujcie więc i zachwycajcie tak jak ja się zachwyciłem...

Pozdrawiam serdecznie i do napisania! ;)