Lubię tam powracać...

Słowa ulotne

Karolinko...

stąpam nieśmiało po Twojej ziemi

Twoją niewinności krwią ożywiona

w mym sercu lekka melancholia

lecz ona zbyt słaba na Twą odwagę

tonącą w niezapomnieniu

grzęznącą w wiecznej chwale

Karolinko...

wtulone dusze między leśnym drwom

pragną, by nie zapomnieć

wołają, by nie zagłuszyć

idą w świat, by nie zaprzeczyć

i tylko łopot dębowych listków

im wtóruje w tym uwielbieniu

Karolinko...

błogosław nam w każdej chwili

wstawiaj się za nas w każdy czas

fruń niczym królewskie pazie z gruszowej korony

rozkwitaj niczym kosaćce spod Twej chaty

i nie przemijaj

w naszych sercach

Witam!

Lubię tam powracać... to zdanie wpadło mi do głowy od razu po tym, gdy wysiadłem z samochodu nieopodal chaty Kózków w Wał-Rudzie. O tej wsi, o postaci błogosławionej Karoliny pisałem tutaj już nie raz, ale to miejsce mnie tak urzeka, tak buduje i tak podnosi na duchu, że nie mógłbym tak po prostu przemilczeć kolejnych wyjazdów na drogę krzyżową szlakiem męczeństwa.

Czy to we wrześniu...

...czy to lutową porą...

...czy pośród pochwalonych łąk umajonych...

...za błogosławioną Karoliną zawsze podążają tłumy wiernych z bliższych i dalszych stron...

Droga krzyżowa szlakiem męczeństwa błogosławionej Karoliny odbywa się każdego 18. dnia miesiąca i jeśli tylko okoliczności pozwalają (pora weekendowa, bądź wakacyjna) to bez zastanowienia wsiadam po 13:00 w samochód, by po kolejnej godzinie dotrzeć do Wał-Rudy. 

Przed drogą krzyżową zawsze kieruję się ku odbudowanej chatce rodziny Kózków kryjącej w sobie kaplicę z relikwiami błogosławionej oraz izbę z pamiątkami współczesnymi Karolinie...

...pod pomnik upamiętniający moment odnalezienia ciała Karolinki...

...pod wiekową gruszę nieopodal której Karolina Kózkówna ewangelizowała młode pokolenie...

...a kończąc trasę drogi krzyżowej zawsze wprawiam w ruch ten mały dzwoneczek przy Bramie Miłosierdzia. Piękna jest to chwila...

Lubię czerpać z rozważań prawionych pomiędzy stacjami drogi krzyżowej, lubię umacniać tam swoją wiarę, która choć zbyt krucha, to w swej waleczności i nieustępliwości jest jedyna w swoim rodzaju. Nie poznałem innego takiego miejsca w którym mógłbym się w tak dużym stopniu zresetować, zatrzymać pomiędzy nawałami codzienności i oddać umysł sprawom ważnym, ale jakże łatwo pomijanym na życiowej drodze. Po prostu lubię tam powracać...

O tym pięknym nabożeństwie u Karolinki dowiedziałem się od naszej blogowej koleżanki, Basi Wójcik, z którą za każdym razem tam pielgrzymuję i z którą ów pielgrzymowanie jest jeszcze bardziej budujące. Na majowej drodze krzyżowej nawet udało się nam zrobić wspólne zdjęcie...

A w tle kwitnące irysy... wiosną i tam najpiękniej!

Za mną już cztery takie drogi krzyżowe u błogosławionej Karoliny. Doceniam takie momenty i mam nadzieję, że będzie ich w przyszłości jeszcze więcej...

Za każdym razem zaskakuję się tam na nowo. Ostatnio w stajence nieopodal chaty Kózków udostępniono makietę przedstawiającą wioskę galicyjską, wioskę podtarnowską z czasów początku XX wieku. Zachwycająca sceneria okraszona komentarzem z życiorysu błogosławionej Karoliny potrafi zatrzymać na dobre kilka, kilkanaście minut.

Pozdrawiam serdecznie i do napisania! :)