Pewnym krokiem w nowy rok

Witam!

Trzynasty rok blogowania mogę uznać tym wpisem za otwarty. Wiem, że się powtarzam, ale ja naprawdę nie wiem jakim cudem ten czas pędzi tak szalenie. A im człowiek starszy, tym ten pęd staje się coraz większy i coraz bardziej nie do powstrzymania. Sam to doskonale widzę oraz czuję na własnej skórze, pomimo tego że w tym roku będę obchodzić dopiero (albo już?!) ćwierćwiecze.

Styczeń jakoś nie kojarzy mi się zbyt dobrze. Niemal zawsze ten miesiąc przynosił jakieś przykre niespodzianki i troski, które spędzały potem sen z powiek. Tym razem jednak zaczęło się całkiem znośnie, a wręcz przyjemnie. Chucham i dmucham zatem ile wlezie, by ten dobry trend utrzymał się jak najdłużej, a gdzie indziej to zrobię lepiej niż na własnym blogu? Takie pozytywne, pisane zaklęcie nie zaszkodzi!

Czy wy widzicie tę sylwestrowo-noworoczną zorzę? Coś pięknego!

Możecie się już domyślić po zdjęciu, że nowy rok przywitałem w Beskidzie Wyspowym. Trochę spontaniczności i idącej za nią konsekwencji pozwoliły mi spędzić pierwsze minuty 2025 w moim miejscu mocy. Wędrowania co prawda nie było, bo akurat na ten wierzchołek, na Dział w Wilkowisku, da się wjechać porządniejszym samochodem, ale Beskid Wyspowy to Beskid Wyspowy... i koniec kropka! Jak się okazało nie tylko ja wpadłem na taki mało typowy sposób świętowania, więc ostatecznie życzenia noworoczne pofrunęły w świat w gronie kilkunastu, jak nie kilkudziesięciu, amatorów nocno-mroźno-huraganowych wrażeń. Nie obyło się bez momentów grozy, bowiem ktoś uznał za stosowne sturlanie zapalonych fajerwerków z góry i ostatecznie zamiast ku niebu zaczęły one strzelać w naszą stronę, ale na szczęście nikt ani nic nie ucierpiało.

Dział (554 m n.p.m.) wieńczy charakterystyczny biały krzyż. Ponoć letnie zachody słońca są tam najpiękniejsze! Będę musiał to sprawdzić ;)

W pojedynczych błyskach fajerwerków i zimowych ciemnościach tonęły inne beskidzkie wyspy. Tutaj akurat Kamionka (z lewej) i Świnna Góra (po prawej), które należą do odznaki "102 wysp Beskidu Wyspowego".

Na szczycie tak wiało, że rozpalenie ognia graniczyło z cudem!

Noworoczna pogoda też nie zawiodła pokazując moje ulubione oblicze zimy. Niewielka warstewka śniegu w połączeniu z czystym, nasłonecznionym niebem od razu budzi banana na mojej twarzy. W takich obrazach widzę najpiękniejsze wspomnienia swojego dzieciństwa. Wyjścia na sanki z tatą i starszym bratem, spacery po zmrożonych polach z termosem wielkości głowy w ręku to tylko niektóre z nich... zawsze się cieszę, że miałem możliwość i przyjemność by zbudować w pamięci tyle pięknych pamiątek po tym, co już bezpowrotnie minęło. 

Taką zimę mogę w pełni akceptować...

Na nocnym niebie też nie wiało nudą. Co prawda przegapiłem wszelkie romanse Wenus oraz Saturna z Księżycem, ale uchwyciłem dwukrotnie delikatną zorzę polarną. Pierwsza rozbłysła równo z nastaniem nowego roku (co widzieliście na pierwszym zdjęciu), druga zaś, w postaci rzadko obserwowanego łuku SAR, rządziła już kolejnej nocy. Nieboskłon potrafi w moment stać się najwspanialszą sceną świata. A aktorzy? A sceny? Kreuje je nasza codzienność. W końcu życie jest teatrem, a każdy z nas staje się pierwszoplanową postacią swojego dramatu.

Łuk SAR dzielnie walczył z chmurami, a wiernym obserwatorom zapewnił piękny spektakl...

Noworoczne promyki rozbłysły jeszcze bardziej podczas wspólnego kolędowania w budynku naszej straży pożarnej. Takie wydarzenia w mojej wsi należą do rzadkości, więc nie sposób było nie przyjąć zaproszenia z pozytywnym zaskoczeniem i wręcz podekscytowaniem. Przy akompaniamencie lokalnej orkiestry oraz dwóch akordeonów rozbrzmiały najbardziej znane i lubiane kolędy oraz pastorałki. Ludzie dopisali, wszystkie miejsca siedzące zostały zajęte, co naprawdę można uznać za duży sukces. Strażacy oraz panie współpracujące z naszym OSP zadbali o suto zastawione stoły, przepyszne ciasta oraz żurek, który jeszcze bardziej napędził kolędnicze krtanie do pięknego śpiewania. 

Nad przebiegiem kolędowania pilnie czuwała siostra zakonna z lokalną orkiestrą oraz nasi strażacy!

Wspólne kolędowanie zebrało tłumy ludzi! Aż się serce raduje na taki widok!

W takich okolicznościach gardło zdzierało się z czystą przyjemnością!

Ciasta ciastami, ale ten żurek smakował wybornie! Ponad trzygodzinna biesiada dała solidnego kopa na kolejne styczniowe dni...

Trochę przyjemności było, więc teraz czas na dalszą naukę do egzaminów. Trzeba sobie to jakoś zdrowo równoważyć... 

Mam nadzieję, że Wasz początek roku minął równie udanie. Niech ta passa trwa jak najdłużej!

Zanim się pożegnam to mam jeszcze dwa ogłoszenia!

Pierwszym z nich będzie zaproszenie do zaobserwowania mojej nowej strony poświęconej wędrówkom po Beskidzie Wyspowym. Długo o tym myślałem i w końcu, w sylwestrowe popołudnie, to myślenie przekształciłem w działanie. Pierwszy wpis już na Was czeka, więc jeśli ktoś lubi wirtualną włóczęgę po beskidzkich wyspach to gorąco zapraszam!

LINK DO STRONY: https://beskidwyspowydlakazdego.blogspot.com/

A drugie zostawiam na kolorowym obrazku poniżej...

Pozdrawiam i do napisania!