O zainteresowaniach, które też chciałyby tutaj wybrzmieć

Witam!

Ostatnimi czasy codzienność płynie raczej jednostajnym ruchem nie wykazując jakichś spektakularnych odstępstw. Kilka dni temu ukończyłem pierwszą część tegorocznych wakacyjnych praktyk, na jednym z krakowskich oddziałów ginekologii, a w najbliższy poniedziałek ruszam na dwa tygodnie do bocheńskiego szpitala na oddział intensywnej terapii. Ogród i pobliskie pola wyczerpały już pulę sezonowych nowinek i pomału zaczynają się przygotowywać na jesienno-zimową porę, która na parę miesięcy odbierze im to, co najpiękniejsze. Moją głowę coraz bardziej zaprząta zaś szósty, ostatni rok na kierunku lekarskim, który zacznę w październiku. Z pewnością będą to najcięższe, najbardziej pracowite miesiące w moim dotychczasowym życiu. Końcowe egzaminy, w tym ten państwowy od którego zależeć będzie moja dalsza przyszłość, ostateczne przygotowywanie się do wypłynięcia na te trudne wody zwane zawodem lekarza... to wszystko nie napawa mnie jakimś szalonym optymizmem. Liczę, że wrześniowa pora nieco mnie uspokoi i pomoże mi na spokojnie przystąpić do tego naukowego ultramaratonu...

Tyle słowem wstępu... Nie tak dawno do mojej głowy wpadła dosyć błyskotliwa myśl. Bloga prowadzę już ponad 11 lat, w tym czasie powstało już około 350 wpisów, a nie pamiętam bym jakikolwiek z nich poświęcił na moje dwie pasje, które od dawna są wyjątkowo bliskie mojemu sercu. Najwyższy więc czas, by ów zaniedbania naprawić i dać im jakże zasłużoną przestrzeń na blogowych półkach. 

Po pierwszym zdjęciu już na pewno domyślacie się, że tenisowe historie zdominują dzisiejszy wpis. Drugiego hobby na ten moment nie zdradzę, wyczekujcie na następne posty.

Jak zaczęła się moja wspólna historia z tą dyscypliną sportową? Jest rok 2004, a więc mam wtedy 4 lata. Zżera mnie ciekawość świata i odkrywam co tylko się da. Czas spędzam głównie nad przyrodniczo-geograficznymi książkami i w ukochanym ogrodzie, jakże różniącym się od tego dzisiejszego. 24-godzinną dobę ciężko rozciągnąć, więc na wlepianie oczu w szklany ekran telewizora zostaje dosłownie kilka chwil dziennie. W przestrzeni telewizji satelitarnej, jakże innowacyjnej na tamte czasy, królują bajki oraz, dzięki moim starszym braciom których fascynowała koszykarska liga NBA, sportowe transmisje na kanale ESPN. Koszykówka nie była przedmiotem zainteresowania mojej czteroletniej osoby, więc taki sposób spędzania z nimi czasu wywoływał entuzjazm raz na tzw. ruski rok. Jednak któregoś razu, na wcześniej rzeczonym kanale, pojawiła się relacja z meczu tenisowego. Mniejszy tłok na parkiecie i hałas na widowni musiały przykuć moją uwagę. Żółto-zieloną piłeczkę przebijały na zmianę dwie młode dziewczyny. Z oddaniem biegały po szarym, przesadnie oświetlonym korcie, by zdobywać kolejno 15, 30 i 40 punktów. Zasady? Wówczas mnie to kompletnie nie interesowało. Pamiętam, że obejrzałem sporawy fragment meczu i... na tym moja wybiórcza dziecięca pamięć się kończy. Po latach dopiero odkryłem w tych dwóch kobiecych postaciach Rosjankę Marię Sharapovą oraz Amerykankę Serenę Williams. Dlatego, mimo wielu kontrowersji i niechęci innych kibiców, te tenisistki darzę sporą sympatią.

Małe śledztwo po latach doprowadziło mnie do tego meczu. Moja dziecięca głowa zapamiętała go nieco inaczej kolorystycznie, ale to może kwestia gorszej jakości obrazu płynącej z odbiornika te 20 lat temu...

Mecz z 2004 roku był pierwszym i jedynym na długie lata zetknięciem się z tenisem ziemnym. Moje pełne, trwające do dziś zainteresowanie tym sportem zbiega się z rokiem 2012, kiedy to ogromne sukcesy odnosi Polka, Agnieszka Radwańska. Zwycięstwo w Miami, historyczny finał na kortach Wimbledonu sprawiły, że w eterze non stop słyszało się jej nazwisko, a ja zacząłem dokładniej poznawać tenisowy świat. W tamtym czasie mógłbym nazwać siebie kibicem „pełną parą”… piłka nożna, zwłaszcza przy EURO 2012, siatkówka, skoki narciarskie, no i właśnie tenis. Dwie środkowe dyscypliny zdarzy mi się obejrzeć z wypiekami na twarzy do dziś, ale to właśnie ta ostatnia towarzyszy mi niemal na co dzień.

Stricte tenisowych zdjęć nie mam w albumie za wiele, więc tym razem słowo zdominuje obraz...

O tenisie ziemnym mógłbym opowiadać godzinami zarówno z perspektywy widza, jak i gracza. W wolnych chwilach dokładnie śledzę rozgrywki na najwyższych poziomach, dzięki czemu chyba nie miałbym problemu wymienić jednym tchem wszystkich najwyżej notowanych zawodników na świecie. Mecze oglądam rzadko, bo po pierwsze ciągły brak czasu mi nie pozwala, a po drugie ciężko o transmisje na kanałach otwartych. Czasem któraś z flagowych stacji, jak TVN podczas Roland Garros lub TVP w trakcie niedawnych igrzysk olimpijskich w Paryżu, udostępni widowisko z udziałem Igi Świątek. Wtedy oczywiście śledzę i kibicuję na całego! Przy okazji muszę powiedzieć, że los się do nas uśmiechnął, że idealnie trafiliśmy w czasy w których niekwestionowaną światową liderką jest właśnie Polka. Na początku mojej tenisowej drogi często się zastanawiałem, czy pewnego dnia przy numerze jeden, przy najcenniejszych, wielkoszlemowych pucharach zobaczę reprezentanta Polski. Ziściło się już jakieś 8 lat później...

Na Roland Garros, czyli ulubiony turniej wielkoszlemowy Igi Świątek, uda się czasem z kimś na spółkę wykupić miesięczny dostęp do internetowych transmisji. Paryska impreza zawsze zbiega się z początkiem moich przygotowań do letniej sesji egzaminacyjnej. I co zaskakujące, robienie notatek w rytm piłki odbijanej przez Polkę, daje wyjątkowo owocne efekty! Jak zazwyczaj moja podzielność uwagi stoi na dosyć niskim poziomie, tak tutaj wszystko zgrywa się efektywnie i efektownie.

Kibicowanie kibicowaniem, ale sam, o ile okoliczności pozwalają, też często ruszam na kort czerpiąc z gry multum satysfakcji i radości. Mimo że nigdy nie uczęszczałem do szkółki, nie szkoliłem się pod trenerskim okiem, to muszę nieskromnie przyznać, że mam całkiem dobry warsztat. Przyzwoity serwis do środka z momentami nieokiełznanym lecz silnym forehandem oraz bardziej poskromionym oburęcznym backhandem pozwalają mi zdobyć nieco punktów, potem gemów i koniec końców setów.  Jednak aby nie wyjść teraz na chwalipiętę, to wiadomo, profesjonalistą nigdy nie będę, a ostatecznie podczas bieganiny po korcie najważniejsza jest dla mnie udana zabawa i aktywne spędzenie czasu z bliskimi. 

Stabilny backhand ratuje moje wymiany jak żadne inne uderzenie!

Zazwyczaj grywam na nawierzchniach dywanowych, czyli tych najczęściej wykorzystywanych na amatorskich kortach. Czasem jednak uda mi się zagrać na tak zwanej "mączce" (tej samej na której Iga Świątek rokrocznie wygrywa turniej w Paryżu), wtedy gra wchodzi zdecydowanie na wyższy poziom!

Szklany ekran odhaczony, pląsy na korcie także, więc nadeszła pora na ostatni, ale niemniej ważny akapit... o moich tenisowych marzeniach. Jedno z nich spełniłem, gdy 7 lat temu brałem udział w spotkaniu promującym wywiad-rzekę z Agnieszką Radwańską w roli głównej. Włożyłem wówczas nieco wysiłku i sprytu, by pomimo niemałego tłumu znaleźć się w garstce osób, która otrzyma dedykację oraz pamiątkowe zdjęcie ze sportowczynią. Pamiętam, że w momencie kiedy nadeszła moja kolej, sparaliżowało mnie z wrażenia i takiego wręcz surrealizmu całej sytuacji. Moja mina na zdjęciu mówi wszystko! Mimo to całe spotkanie do dzisiaj wspominam jako jeden z fajniejszych momentów w życiu i chętnie bym je powtórzył. Może kiedyś? Z Igą? Hubertem? Nadalem czy Federerem? Kto wie?

W 2017 roku Aga Radwańska jeszcze grała zawodowo. Prosto z Krakowa wyruszyła na przedostatni w karierze podbój nowojorskich kortów twardych. Oglądanie jej tenisa, niezwykle mądrego i jakże finezyjnego, było zawsze wielką przyjemnością...

Oprócz spotkania moich największych tenisowych idoli marzy mi się wszystko, co związane z trawiastą nawierzchnią... najszlachetniejszą i zarazem najmniej dostępną. Mógłbym śmiało powiedzieć, że korty trawiaste są takim białym krukiem w świecie tej dyscypliny. Z tego co wiem to w Polsce dostępne są tylko dwa takie obiekty, i to dosyć daleko ode mnie, więc po pierwsze chciałbym kiedyś zagrać na tej "trawie". Piłka odbijająca się po precyzyjnie wygolonych trawnikach wynosi tę dyscyplinę na zupełnie inny poziom, a przy okazji sięga ku jej korzeniom, ku największym tradycjom z końca XIX wieku. Z tego też powodu marzy się zobaczyć na żywo finał Wimbledonu, najstarszego, najbardziej poważanego turnieju tenisowego na świecie. Londyńska trawa z białymi strojami graczy i tonami słodkich truskawek z bitą śmietaną kryją w sobie fantastyczną, prawie 150-letnią historię. Mam nadzieję, że kiedyś uda mi się ją odkryć na nowo, u samych źródeł...

Mecze Federera i Radwańskiej na Wimbledonie zawsze oglądało się z wypiekami na twarzy. Iga na trawie radzi sobie nieco gorzej, ale z pewnością i tam kiedyś dosięgnie szczytu, a w jej ręce, z rąk samej brytyjskiej księżnej Kate, trafi złote trofeum. Marzenie, by zobaczyć kiedyś takie widowisko z trybun... 

Wiedziałem, że rozpiszę się jak zły. Ale chyba o to chodzi... w końcu o największych pasjach i zainteresowaniach można byłoby mówić, pisać bez końca. Może nie każdy odnajdzie się w tym tekście, może nie do każdego ta dyscyplina trafia, ale zgodnie z ideą tytułu wpisu... są rzeczy, które też chciałyby tutaj wybrzmieć. W kolejnym wpisie z tej mini-serii zresztą pewnie będzie podobnie...

Pozdrawiam Was i do napisania! ;)