Podróże #56: Po krakosku, inaczej niż zwykle

Witam!

Końcówka maja przyniosła ziemiom południowym (bo z tego, co oglądam prognozy, to północne rejony Polski pogoda rozpieszcza aż za bardzo!) wyjątkowo kapryśną aurę. Ostatnie kilka dni to istny kalejdoskop, typowa marcowa pogoda w kratkę, której szczerze nie znoszę. Teraz rozpadało się już na dobre, dziś w nocy i jutro ma ponoć spaść tyle wody ile powinno się wycisnąć z chmurek przez cały miesiąc, więc mimo zniesienia obowiązku noszenia maseczek na świeżym powietrzu, najbliższe godziny będą idealne do spędzenia w domowym cieple, przy tym, co miłe i przyjemne z kubkiem gorącej herbaty obowiązkowo.

Zanim jednak pogoda ustrzeliła niezłego focha, to udało mi się, pierwszy raz od wybuchu epidemii, pojawić na krakowskiej płycie rynkowej oraz przyległych jej ulicach, uliczkach i innych rozsianych zaułkach. Z góry uspokajam, że w tytule posta literówki nie ma; jak w Krakowie, to i po krakosku ;)

Krajobraz jaki mi towarzyszył podczas tego spaceru był zgoła odmienny od tego, do czego mnie małopolska stolica przyzwyczaiła w godzinach szczytu; brak turystów, czy pozamykana część sklepików, lokali, bardziej mi bowiem przypominała drogę o 7 rano, gdy niemal niepostrzeżenie przemykam przez Szewską i Mikołajską, by ostatecznie dostać się na wykład na Kopernika.

Plac św. Marii Magdaleny

Moja ukochana uliczka na Starym Mieście, Kanonicza...

Widok na Katedrę Wawelską z wylotu Kanoniczej

Zakole Wisły i bulwary u stóp Wawelu

Pustki...

Smok Wawelski samotny jak nigdy, chyba pierwszy raz w życiu udało mi się go sfotografować bez tłumów wspinających się po smoczym kamieniu

Plac Mariacki ze schowanymi w oddali Sukiennicami

Na rynkowej płycie cichusieńko, tylko jedna kwiaciarka sprzedawała różane bukiety pod Mickiewiczem...

Floriańska nieco bardziej zatłoczona, ale tak bywa zawsze

Brama Floriańska skąpana w promieniach majowego słońca

Na Plantach też bez szaleństw, miejska natura może odetchnąć od ludzkiego natłoku

Różowe kwiaty kasztanowca, najpiękniejsze skarby krakowskich Plantów

Takie widoki najbardziej wbijają się w ludzką świadomość, zwłaszcza, że taki przewrót dokonał się z dnia na dzień. Jednego dnia słyszało się o jakiejś dziwnej epidemii szalejącej w Chinach, Korei Południowej i innych azjatyckich państwach, którą jednak każdy bagatelizował, bo to przecież daleko, bo inny klimat i inne bo. Kolejnego już napływały niedobre wieści z Włoch, kraju tak nam bliskiego, więc to już wywołało niemały chaos i zamieszanie, ale mimo wszystko nadal życie toczyło się dość spokojnie. Zaraz po tym koronawirus dotarł na ziemie polskie i od tego czasu do dziś skutecznie utrudnia życie każdemu. Sam pamiętam jak we wtorek tamtego przewrotnego tygodnia na zajęciach z USG powoli zaczęła wrzeć dyskusja o nadchodzącej epidemii, ale w zamykanie uczelni jakoś nikt nie wierzył; dzień później, czyli w środę, odwołano nam anatomię dosłownie minutę przed rozpoczęciem i od tamtego czasu wszystko zamarło, jak w jakimś surrealistycznym śnie.

Niech z tych powyższych obrazków popłynie taka puenta, że owszem, planować można, planować nawet trzeba, bo co to za życie bez ugruntowanej przyszłości, ale przy tym wszystkim doceniać należy jednak najbardziej chwilę trwającą obecnie, cieszyć się nią jak najmocniej, czerpać z niej jak najwięcej, bo to, co przed nami jest nieznane nikomu i czasem może nam spłatać ogromnego figla, który wywróci bieg życia do góry nogami.

W majowych szarościach wykluły się setki kwiatów clematisów...

...nieśmiało w grube krople stroi się także świeżutkie kwiecie największego różanecznika w moim ogrodzie...

...a nad głowami jesionowe korony zazieleniły się już całkowicie ;)

Pozdrawiam Was serdecznie i do zobaczenia! :)

P.S. Zapraszam Was serdecznie na mojego blogowego Instagrama, jeśli jeszcze tam ktoś nie trafił, nick z linkiem: swiat.z.mojej.perspektywy