Z laskiem zaczynam każdy swój dzień...

Witajcie!
Dziś post szczególny, bo będzie bardzo sentymentalny. Przedstawię Wam bowiem lasek - zielone serce mojego ogrodu.
Na początek taki mój wiersz:

Z laskiem...

Z laskiem zaczynam każdy dzień,

gdy Słońce zaczyna swą wędrówkę.

Z laskiem kończę krótki dzień,

gdy srebrny Księżyc wchodzi na główną scenę.

Z laskiem się śmieję,

gdy radość mą duszę rozpiera.

Z laskiem płaczę i się smucę,

gdy moje serce krwawi uszkodzone.

Z laskiem wspominam,

piękne czasy i chwile pełne blasku.

Z laskiem rozważam,

aby wybrać właściwą drogę.

Z laskiem oddycham,

zielenią liści i brązem runa.

Z laskiem chłonę,

bajeczne barwy i ciepło jego serca.

Z laskiem dumam,

nad kłopotami tego świata.

I wiedzcie o tym, że
Ja po prostu żyję z tym laskiem.

Ostatnio bardzo polubiłem pisać wiersze. Mam już ich parę, a wszystkie możecie przeczytać w zakładce Moje wiersze.

Dzisiaj, jak mówiłem, będzie bardzo sentymentalny post. O lasku, którego wartość mogliście już po części poznać w wierszu.

Takie serce ogrodu. Dla niektórych może to być zwykły zagajnik, dla innych ładny, mały las, ale dla mnie, jest to miejsce szczególnie. To w nim rośnie moja ukochana grusza, to tam jest piękne brzozowisko i wyjątkowe iglaki.

Tak więc rozpocznijmy podróż.

Lasek rozpoczyna się rzędem żywotników. Grube, silne i cały czas rosną, co mnie bardzo cieszy. Obok nich wysoki jesion, pierwszy świerk i sosna.

No to wchodzimy do tej "właściwej" części lasku. Dolna część ma w sobie same drzewa iglaste: sosny, świerki, modrzewie oraz jedną srebrną jodłę.

Lasek zdobią piękne malowane grzyby, wykonane przez mojego tatę, a przeze mnie malowane. Muchomorki, borowiki. Jednak niszczeją i trzeba co dwa lata je przemalowywać. W tym roku właśnie wypada pora na remont. Ale jak wiadomo - nawet żywe grzybki mogą być uszkodzone. :)

Dalej idziemy przez taki niby płot, na którym wznoszą się grube, drewniane łodygi winogron. W lasku rosną te ciemne i bardzo słodkie.

Idąc dalej, mijamy domek na grilla. Ogólnie na terenie lasku są dwa domki - właśnie ten i jeszcze leśniczówka. Ale o niej już za chwilę. :)

Najlepsze to jest w tym, że to wszystko wybudował mój tata, gdy byłem mały. :)

Dalej mijamy moją gruszę.

Po minięciu gruszy, docieramy do drugiej ławki. Pierwszą możecie zobaczyć przy zdjęciu z grzybkami.

Mam wiele zdjęć i wspomnień związanych z tą ławką i bardzo lubię czasem sobie na niej siąść i powspominać miłe czasy.

No i właśnie teraz jesteśmy przy leśniczówce. To taki domek na drzewie, który zbudowano, gdy miałem 7 lat. Gdy ptaki były moją wielką pasją, miałem tam taką bazę. Na ścianach - plakaty ptasie, na biurku książki z nimi w roli głównej.

Ostatnio mało tam byłem, ale obiecałem sobie, że w tym roku, na wiosnę, zrobię taki "remont" i będę znów tam spędzał miło czas.

Za chwilę wejdziemy do brzozowiska. Ale zanim to, to jeszcze chciałbym Wam przedstawić drzewo wiśniowe i wędzarnię.

Wiśnia jest tam od kilkunastu lat. Rośnie - bez innych wisienek, w otoczeniu modrzewi. Ale widocznie dobrze jej to służy - koło 15 czerwca obdarowuje nas, szkarłatnymi, pysznymi wiśniami. Palce lizać!

Wędzarnia - nieużywana już od dawna, ale kiedyś była u nas "na topie". Ryby z przydomowej wędzarni podobno smakowały niebiańsko. 

Wiśnia, ta z przodu

No i wchodzimy do brzozowiska. Piękne miejsce, w którym przeważają bielutkie brzózki. Bardzo lubię tam chodzić i obserwować rośliny, wzrost brzóz, a także jesienią - zbierać koźlarze. Taki sosik z kozaczków - pycha!

I tak nasza przygoda dobiegła końca. Bardzo lubię swój lasek - to taka oaza spokoju i wytchnienia. Uwielbiam po nim chodzić i cieszyć się każdym promieniem Słońca, każdym listkiem, bądź igiełką.

A na sam koniec przypominam, że do soboty trwa 2. część wyzwania urodzinowego! Do tej pory doszły 3 prace. Jeśli ktoś chce wysłać mi kartkę urodzinową, bądź czapeczkę urodzinową, to macie czas do soboty.

Więcej, w wyróżnionym poście na prawym boku bloga.

Liczę na Was! :)

A tymczasem, pozdrawiam Was moi czytelnicy i do zobaczenia! :)