Nieoczywistość płynąca z wrześniowej toni

Godzina 6:00 wyznacza początek nowego dnia. Szybka pobudka, kubek kawy i piętka chleba z masłem złapane gdzieś w biegu. Pół godziny później dźwięk przekręcanego klucza zwiastuje kolejne godziny spędzone na bloku operacyjnym bocheńskiego szpitala. Wchodząc do samochodu czuję, że moja nieposkromiona jeszcze po nocy czupryna wpadła w sidła pierwszych nitek babiego lata. Zdecydowanym ruchem ręki zagarniam pajęcze bazgroły, w tym samym czasie druga dłoń skutecznie nawiguje kluczyki ku stacyjce, a wzrok koncentruje się na gęstej mgle zagarniającej łapczywie dalszy horyzont. Po dotarciu na przystanek autobusowy, z którego dojeżdżam bezpośrednio pod lecznicę, tu i ówdzie migają biało-czarne kreacje uczniów zaczynających nowy rok szkolny. Pod tonami makijażu i litrami ostro pachnących perfum można mimo wszystko dostrzec wiele emocji. Śmiech gryzie się ze stresem, a powakacyjny luz konkuruje z niepewnością i obawami przed pierwszymi godzinami nauki, a potem kartkówkami, czy koniec końców sprawdzianami. Sam czułem to samo przez dwanaście lat edukacji w szkole podstawowej, gimnazjum oraz liceum, mogłem na chwilę wejść w ich mało jeszcze doświadczoną życiowo skórę. Po chwili jednak odetchnąłem z ulgą. Mnie to już nie dotyczy. W końcu sześć sezonów temu awansowałem na poziom studenta, na poziom błogosławiący wrześniową porę i wprowadzający większy spokój w naukowe sfery umysłu. Pod szpital dotarłem niemal w ekspresowym tempie. Przekraczając jego teren kieruję oczy ku dwóm sędziwym kasztanowcom, które z pokorą oddają pędzącej naturze swe bujne, ciemnozielone fryzury. Z każdym kolejnym dniem prezentują się w coraz większym negliżu, w coraz mocniejszej niepozorności. Aż w końcu zginą w szarościach codzienności. Czuć, że nadchodzi jesień...

Delikatnie mgliste poranki mają w sobie ten magiczny pierwiastek nie pozwalający oderwać zachwyconych oczu...

Lubię czasem przelewać na kartki papieru wrażenia i emocje towarzyszące mi w mniej zwykłych momentach. Gdy oko obserwatora dynamicznej rzeczywistości wyostrza się na tyle, że dostrzega w niej najdrobniejsze detale, wtedy takie wręcz pamiętnikarskie opisy zapadają w pamięci na długi czas. Tak więc zatem mogłem podsumować pierwszy wrześniowy poranek, wyjątkowy z wielu powodów.

Początek dziewiątego miesiąca, pomimo upałów i prawdziwie wakacyjnej pogody, dał znać, że jesień już tuż tuż. Coraz krótsze dni, chłodnawy wicherek zacinający od zachodu, puste bocianie gniazda, pierwsze mgły i przygody z babim latem, liliowe kępy wrzosów na popękanym od suszy podłożu, grzybowe stoiska na targach... mógłbym tak jeszcze wymieniać niekrótką chwilę. Teraz nie sposób wspomnieć także o pierwszych słotach tonących w szarościach nieba, które mimo swej nieprzyjemnej aury stały się zbawieniem dla katowanych suszą roślin. Jeśli mnie lepiej poznaliście, to na pewno wiecie że czas jesienno-zimowy zdecydowanie nie jest tym moim ulubionym. Cykliczność Matki Natury każe mi jednak akceptować taką kolej rzeczy i chcąc nie chcąc szukać w niej pozytywów. 

Pola, pokoszone i zaorane, pomału toną w brązach i wyblakłej od biegnącego czasu zieleni. Każdy obraz ma swój urok, ale takie tony budzą we mnie pierwsze letnie tęsknoty.

Wrzesień kojarzyć się może z naprawdę wieloma elementami naszego życia. O tym najoczywistszym, skrytym w dźwięku pierwszego dzwonka skojarzeniu napiszę szerzej w jednym z przyszłych wpisów. Tym razem chcę dotrzymać pewnej obietnicy i przy akompaniamencie wrześniowych instrumentów opowiedzieć co nieco o drugiej z pasji, która "też chciałaby tutaj wybrzmieć", a z wrześniem kojarzyć się jak najbardziej może...

Kolejną bohaterką mojego świata jest Konkurs Piosenki Eurowizji. Jeśli majowych wieczorów nie okupują kolokwia lub egzaminy, a moja drukarka podejmie owocną współpracę, to dekoruję dom charakterystycznymi, eurowizyjnymi serduszkami...

Powyższe zdjęcie wyraża więcej niż tysiąc słów, więc odgadnięcie drugiej pasji zapewne nie było dla Was żadnym problemem. Konkurs Piosenki Eurowizji śledzę z zapartym tchem od 2011 roku, czyli od ponad 13 lat. W pewien majowy wieczór owego roku pilot od telewizora ochoczo działał z misją znalezienia "czegoś dobrego w telewizji". Kanały zmieniały się na piedestale z prędkością światła aż w końcu, przy zahaczeniu o TVP1, z głośników popłynęła skoczna, nieoczywista melodia okraszona koncertowo-stadionową, głośną atmosferą. Taki obraz zaciekawił moją jedenastoletnią, nieco już zmęczoną długim dniem głowę, więc na tamten moment zaniechałem dalszych telewizyjnych poszukiwań i dałem szansę temu bliżej nieokreślonemu muzycznemu wydarzeniu. Kilkanaście piosenek uświetnionych kolorowymi światłami, popisowymi choreografiami i czego jeszcze tam dusza zapragnie, i późniejsze emocjonujące głosowanie, które wyłoniło zwycięzcę konkursu, pochłonęły mnie całkowicie. Wtedy narodziła się moja wielka sympatia do wszystkiego, co eurowizyjne... i tak ona trwa po dziś dzień.

Włoskie piosenki eurowizyjne niemal zawsze wywołują we mnie artystyczne spełnienie. W 2020 roku do holenderskiego Rotterdamu miał ruszyć Diodato ze swoim "Fai rumore". Pandemia COVID-19 sparaliżowała jednak cały świat i zamiast na scenie Eurowizji, włoski piosenkarz wzruszał do łez śpiewając na opustoszałej scenie starożytnego amfiteatru w Weronie. Jest to zdecydowanie moja ukochana piosenka...

Z wiadomych powodów ciężko mi o jakieś własne zdjęcia związane z Konkursem Piosenki Eurowizji, więc niech słowo wypełni typowo wrześniowy obraz wzbogacony o tytuły moich ukochanych eurowizyjnych piosenek...

Portugalskie piosenki też zazwyczaj wpadają mi w ucho, ale w delikatnych rzępoleniach z 2022 roku zakochałem się od pierwszego usłyszenia. Filozofia saudade wiąże się z nostalgią i melancholią, które w Portugalii odbierane są w zupełnie odmienny sposób. Tego zwrotu nie sposób przetłumaczyć na inny język, tkwią w nim najpiękniejsze emocje. I ta piosenka oddaje to idealnie...

Konkurs Piosenki Eurowizji zawsze odbywa się w maju. Zapytacie mnie więc, co w takim razie wspólnego z nim ma obecny miesiąc? I tu Was zaskoczę odpowiedzią, bo wspólnego ma naprawdę wiele. Zgodnie z regulaminem konkursu każda piosenka biorąca w nim udział nie może być wydana przed 1 września poprzedniego roku. Dzięki takiemu zapisowi, z początkiem dziewiątego miesiąca fani Eurowizji zaczynają świętować nowy eurowizyjny sezon i z niecierpliwością wyczekiwać pierwszych uczestników przyszłorocznej imprezy.

Na tle historycznego dla naszej lokalnej społeczności wydarzenia, czyli asfaltowania drogi wiodącej ku autostradzie (o czym już ostatnio pisałem) chciałem oddać parę słów eurowizyjnym piosenkom sprzed 2011 roku. Odkąd zacząłem śledzić konkurs, odkrywałem jego długą i pełną wspaniałych melodii historię. Bałkańskie brzmienia z 1999 roku zapadły mi w pamięci na zawsze. Taką ponadczasową muzykę powinno się tworzyć do końca świata i jeden dzień dłużej.

Sam majowy koncert jest taką wisienką na torcie emocji, które Eurowizja jest w stanie dać swoim miłośnikom. Niespodziewane ogłaszanie nowych uczestników konkursu, organizowanie krajowych preselekcji, oczekiwanie na premiery piosenek bijących się o końcowy tryumf, liczne plotki, anegdoty i smaczki z eurowizyjnego świata... to wszystko tworzy tak wyjątkową atmosferę, że jeśli ktokolwiek choć raz się w niej głębiej i na dłużej zanurzy to przepadnie na długie lata. A ja jestem tego żywym dowodem. 

Nad miską pierwszej w życiu udanej carbonary pozachwycam się nad tureckim wydaniem Eurowizji. Turcy zawsze wysyłali świetne kawałki i można tylko żałować, że kilkanaście lat temu doszło do mocnej scysji z eurowizyjnymi działaczami, która spowodowała rezygnację Turcji z Konkursu Piosenki Eurowizji. Dwie z ich propozycji utkwiły mi szczególnie. Pierwszą z nich jest jedyna zwycięska turecka piosenka z 2003 roku. W ogóle muszę przyznać, że tamta edycja konkursu, rozgrywana na Łotwie, była jedną z lepszych w całej historii. Kilka piosenek sprzed tych 21 lat rozbrzmiewa w moich słuchawkach po dziś dzień.

Wiadomo, że Eurowizja nie jest wydarzeniem nieskazitelnym. Obok całego konkursu kręci się mnóstwo kontrowersji, politycznych odniesień i niesprawiedliwych werdyktów. Sam jestem tego świadomy i nawet mógłbym to otwarcie krytykować. Jednak dla mnie Eurowizja to przede wszystkim muzyka i wszelakie emocje z nią związane. I myśląc o tym wydarzeniu 90% swoich myśli kieruję właśnie w tym kierunku. 

Drugą turecką piosenką o której muszę wspomnieć jest mocna, rockowa propozycja z 2010 roku. Często ten rodzaj muzyki na Eurowizji skazuje się na porażkę, a ambitni wokaliści nie dają sobie rady i legną w fatalnym stylu. O Mandze tego nie można powiedzieć, ich występ do dziś wywołuje we mnie ciarki. A co do zdjęcia, to ostatnimi czasy uskuteczniam picie herbaty matcha. Daje takiego kopa na cały dzień jak nic innego! Serdecznie polecam spróbować...

Eurowizyjne piosenki to też inna para kaloszy; wiele z nich, jak nie większość można osadzić w kategoriach kiczu i lżejszej, czy cięższej żenady. Mimo to zawsze trafi się kilka perełek działających na moje uszy niczym najsłodszy miód... i tyle mi w zupełności wystarczy, by cieszyć się Eurowizją jak małe dziecko. 

Przy paziu królowej zalatującym ostatnio na moje budleje wspomnę rok 2021 i szwajcarską piosenkę na Eurowizji. Powiedzieć, że Gjon's Tears ma głos anioła, to jak nic nie powiedzieć. Nie wiem, czy jakakolwiek inna piosenka wywołała we mnie tyle emocji i wzruszeń... Mając gorszy dzień jestem w stanie popłakać się nad tą melodią. Gdyby nie głosy widzów, to moje ogromne marzenie o jego zwycięstwie spełniłoby się z nawiązką...

Ciężko w tej historii pominąć prawdziwe creme de la creme całego konkursu, czyli końcowe głosowanie wyłaniające zwycięzcę, które jest prawdziwą emocjonalną i życiodajną bombą. Kibicowanie swoim faworytom grubo po północy działa o niebo lepiej od dużego kubka mocnej kawy. Po finale Eurowizji sen nie ma u mnie prawa bytu. A że ostatnimi laty moi ulubieńcy zbierają najwyższe laury, to zdecydowanie nad tym nie ubolewam...

Kiedy myślę o nieoczywistych, zaskakujących, a zarazem zachwycających melodiach na Eurowizji to zawsze z tyłu głowy pojawia mi się armeńska piosenka z 2016 roku. Nie jest to tak ciężka propozycja, jak na przykład Jamala z "1944", która tamten konkurs wygrała, więc zdarza się że "LoveWave" bardzo często towarzyszy mi jako umilacz przy sprzątaniu, gotowaniu, czy podczas jazdy samochodem. Ciężko przejść obojętnie wobec tej piosenki.

A tą pierwszą piosenką od której wszystko się zaczęło w tym 2011 roku, tą skoczną i nieoczywistą melodią okazała się norweska propozycja: Stella Mwanga- "Haba Haba". Nie muszę chyba przekonywać, że na ciekawskiego jedenastolatka takie "habahabanie" zadziałało jak płachta na byka!

Kończąc moje eurowizyjne opisy muszę coś wspomnieć o polskich występach. Jak dobrze wiadomo, nasze wybory często budzą kontrowersje, a nawet skandale. Czy słusznie? Nie mnie to oceniać, chociaż faktycznie w ostatnich dwóch latach faworytów potraktowano fatalnie, a na konkurs wysłano słabsze opcje. Jeśli chodzi o mój ulubiony polski występ na Eurowizji, to bezsprzecznie wskazuję na Justynę Steczkowską z 1995 roku. Biały głos, góralskie klimaty, pokaz wszystkich atutów głosu Steczkowskiej do dziś wywołują we mnie ogromny zachwyt. Pod koniec ubiegłego stulecia ciężko było docenić taką muzyczną awangardę, ale dziś "Sama" mogłaby się bić o czołowe miejsca. Jestem o tym święcie przekonany.

Wiele słów zamykam w swoich ostatnich wpisach... I muszę Wam przyznać, że klucząc przy beskidzkim ferworze, który zdominował tegoroczne blogowe półki, taka większa wylewność sprawia mi mnóstwo radości. Zapraszam do wysłuchania wskazanych przeze mnie piosenek, chociaż i tak ta lista jest bardzo, bardzo, bardzo okrojona. Gdybym miał wymienić wszystkie, to każdemu brakłoby cennego czasu, może przy jakiejś okazji wplotę tutaj kiedyś kolejną porcję eurowizyjnej muzyki…

Pozdrawiam serdecznie i do napisania! ;)