Minął już rok...

 

Płynność istnienia 

zanurzam się

w morzach pożółkłych fotografii

zwalniających uciekający czas

skrywających słodkie chwile

już bezpowrotne

widzę w nich Twój uśmiech

pełen troski i nieskrywanej szczerości

słyszę w nich Twój głos

pełen odwagi i wiary w lepsze jutro

czuję w nich Twą duszę

nieśmiertelną

smutek i żal serce chce ściskać

lecz istnienia ziemskiego one nie przywrócą

na cóż łzami zalewać wspomnienia

a melancholią zasłaniać przeszłe radości

tulę więc Twój obraz do serca

by Twa cząstka pozostała w nim 

na zawsze

Dzisiejszego wpisu nie chcę zasypywać zbyt wieloma zbędnymi słowami, chcę natomiast by w mojej poezji i zachowanych wspólnych zdjęciach zamknął się możliwie najpiękniejszy matczyny obraz. Równo rok temu swoją ziemską wędrówkę zakończyła moja największa bohaterka dnia codziennego, moja najbliższa przyjaciółka, w końcu, moja najukochańsza Mama. To ona, mimo swej niepełnosprawności, nauczyła mnie tego skomplikowanego świata, nauczyła mnie kochać, szanować, nauczyła mnie też być, a przynajmniej mam taką nadzieję, być dobrym człowiekiem. Zawdzięczam jej naprawdę bardzo wiele...

Jej nagłą śmierć mocno przeżyłem, był to dla mnie ogromny cios z którego otrząsałem się przez długi czas. Z dnia na dzień pozostałem praktycznie sam; ta samotność była, i ciągle jest, mocno dokuczliwa, zwłaszcza w momentach, w których chciałoby się mieć kogoś przy sobie, chciałoby się z kim porozmawiać, czy spędzić miło czas. Przez ostatnie dwanaście miesięcy życie nie było dla mnie łaskawe, ciągle rzucało mi kłody pod nogi, które pokonać momentami było trudno. Ostatecznie cieszę się jednak i jestem z siebie nawet dumny, że po tym roku pokonałem, mam nadzieję, wszelkie złe historie i mogę teraz z podniesioną głową sukcesywnie godzić obowiązki studenta piątego roku medycyny, gospodarza domu i ogrodu, "Taty" dla moich najwspanialszych pupilków i matematyczno-chemicznego korepetytora. Na wielu osobach się przez ten czas zawiodłem, ale też w niektórych znalazłem wielką dobroć serca za którą byłem, jestem i będę dozgonnie wdzięczny. Każda sytuacja w naszym życiu ma dwie strony medalu i warto walczyć o to, by na końcu drogi znaleźć się po tej lepszej ze stron. Tęsknota za Mamą tkwi we mnie do tej pory, czasami jest ona wręcz ogromna, ale mimo to ciągle prę na przód, staram się zaakceptować tę nową, lecz pustą i samotną codzienność. Wiem, że tego samego i ona by chciała, wiem też, że ona tak naprawdę cały czas jest obok, tylko w nieco innej formie, nieco innej roli...

 

To już rok bez Ciebie, Mamo

trzysta sześćdziesiąt pięć bladych poranków

bez zapachu kawy ulatującego z czerwonego kubka

dwanaście prędkich miesięcy

bez dźwięku wyrywanej kartki z kuchennego kalendarza

pięćdziesiąt kilka pogodnych sobót

bez uroczystego budzenia niewyspanego studenta

cztery tak różne pory roku

bez ochów i achów nad ogrodu kolorami

i te liczby wciąż gnają naprzód

dwoją się i troją w mgnieniu oka

nieubłaganie

to już rok bez Ciebie, Mamo

czasem zatęsknię i zaszlocham

choć wiem że ciągle tu jesteś

choć wiem że fruwasz po rajskich przestworzach

przecież rychło się tam spotkamy

znów nasze drogi połączą się w jedno

znów nasze serca zadrżą w radosnym geście

i cały smutek pryśnie na wieki wieków

Mamo, dedykuję Ci ten wpis, wierzę że gdzieś przeczytasz go z uśmiechem, tak jak zawsze czytałaś moje wpisy...