Pielęgnując najpiękniejsze wspomnienia...

Witam wszystkich bardzo serdecznie w ten wielkoczwartkowy wieczór...

Dzisiaj chciałbym tutaj najzwyczajniej w świecie powspominać... Powspominać minione chwile, które już nigdy nie powrócą, a w swej dobroci zapisały się w mojej głowie na całe życie. Powspominać i przelać na wirtualny papier to, co bezpowrotnie uleciało...

Jeśli na usta ciśnie Wam się teraz pytanie "dlaczego?", to już spieszę z odpowiedzią. Dzisiaj mija pół roku od śmierci mojej Mamy. Dzisiaj mija pół roku od początku nowego rozdziału w moim życiu, bez najbliższej i najukochańszej osoby obok. Skłamałbym, gdybym powiedział, że te ostatnie 6 miesięcy nie dały mi mocno w kość, nie nauczyły mnie patrzeć na świat z zupełnie innej perspektywy, nie dały mi solidnej lekcji życia. Mimo to z każdym dniem, tygodniem, miesiącem wdrażam się coraz lepiej w tę nową codzienność i jestem z tego powodu z siebie naprawdę dumny. Wiadomo, przychodzą czasem gorsze momenty, zwłaszcza gdy uderzają pustka i samotność, których ostatnio w moim życiu niestety dużo, ale i z tym staram się oswajać, obracać to w coś pozytywnego. Poza tym dbanie o dom, ogród i jamnika Rudiego na pełen etat, a także łączenie tego ze studiowaniem lekarskiego dają mi ogrom satysfakcji... Bardzo wierzę w to, że czas uleczy wszelkie rany, nawet te najboleśniejsze.

Wyjątkowo lubię wracać do tego zdjęcia spod Bramy Krakowskiej, bowiem spacery po Dolinie Prądnika w Ojcowie zwieńczone kawałkiem najpyszniejszego sernika pod słońcem sprzedawanego u stóp zamku należały do naszych ulubionych...

Tyle słowem wstępu... Tak jak pisałem kilka zdań wyżej, chciałbym powspominać dobre chwile z Mamą w roli głównej. Dlatego też wyciągnę asa z rękawa i dzisiejszy wpis poświęcę naszemu ukochanemu sposobowi na wspólne spędzanie wolnego czasu...

Jeździć autem, zwłaszcza na wycieczki po okolicy, uwielbiam. Radość z takich przejażdżek zaszczepiła we mnie właśnie Mama, która odkąd pamiętam niemal każdego dnia zabierała mnie na wycieczkę „na Dębinkę i z powrotem”, ewentualnie „na Dębinkę i na Liplas”. 

Taka podwójna tęcza ukazała się na "Dębince" podczas naszej ostatniej wspólnej wycieczki...  

Lata mijały, w końcu ja zdałem prawo jazdy i zamieniliśmy się rolami w aucie. Zmieniły się też kierunki naszych przejażdżek, częściej ruszaliśmy w dalsze zakątki Małopolski, częściej wybieraliśmy nowe trasy, których jeszcze nie mieliśmy okazji pokonać. Był to czas przepełniony rozmową, moment w którym nasze dwie dość odmienne codzienności mogły się spotkać i nacieszyć się sobą…

Głównie dzięki tym widokom, w kierunku Raciechowic i Szczyrzyca ruszaliśmy (i ruszam nadal, tyle że sam) najczęściej

Droga z Gruszowa do Raciechowic oferuje chyba najpiękniejszy krajobraz na Beskid Wyspowy...

Na tej łączce przed Rupniowem też zawsze robiliśmy przystanek, widok na Kostrzę (ta dosyć wybitna górka z prawej) jest stamtąd wręcz bajeczny...

Najczęściej nasze wycieczki to były typowe objazdówki bez konkretniejszego celu, byleby jechać i nacieszyć oko ładnymi krajobrazami, których w okolicy nie brakuje. Czasem jednak, zazwyczaj letnią porą, jeździliśmy w konkretne miejsca tak by wysiąść, pospacerować i ewentualnie zjeść coś pysznego. Lanckorona, Niepołomice, Dobczyce, Dolina Prądnika w Ojcowie, krakowskie Stare Miasto, Zalipie... to były nasze ulubione destynacje.

Na lody i spacer po dziedzińcu niepołomickiego zamku jeździliśmy niemal w każdy letni weekend

W Zalipiu byliśmy kilkukrotnie, raz nawet udało nam się spotkać z Basią Wójcik z "Pięciu pór roku"

Spacery po koronie zapory i ścieżkach wokół zamku w Dobczycach też zawsze sprawiały nam dużo radości, zwłaszcza jesienią kiedy to złote beskidzkie lasy otaczają wody dobczyckiego zbiornika 

Spacerując po płycie lanckorońskiego rynku zawsze szliśmy na kawę i przepyszne pierogi ze szpinakiem do Arki Cafe z najpiękniejszym ogródkiem... Wrześniowa wycieczka do Lanckorony była naszą ostatnią wspólną wyprawą...

Teraz jeżdżę sam, na fotelu pasażera pustka i cisza, te same, które od niemal pół roku panoszą się nieprzyjemnie po całym domu i ogrodzie. Staram się to kompensować śpiewając w trakcie jazdy piosenki puszczane w RMF-ie (a zwłaszcza jakieś mocniejsze brzmienia) i muszę przyznać, że to bardzo pomaga przezwyciężyć wszelakie tęsknoty za tym co było i nie wróci więcej… Mimo to brakuje mi tych naszych wspólnych wojaży, oj bardzo brakuje...

Wspomnienia są najtrwalszym pomostem między teraźniejszością a przeszłością, dlatego ich pielęgnowanie i utrwalanie jest tak ważne...

Pozdrawiam wszystkich serdecznie i do napisania! ;)