Och, jakieś ty latko cudowne!

Witam!

Mogę śmiało powiedzieć, że każda kolejna letnia pora odkrywa przede mną nowe radości i zachwyty nad pozornie niepozornymi rzeczami. Obok takich pozytywnych emocji trudno przejść obojętnie, nie zatrzymać się i nie przejąć chociaż kawałka ich ogromnej siły. Lipcowe dni pomału chylą się ku końcowi, ale nie przeszkadza mi to w tym, by nadal zatapiać w nich myśli, słowa, obrazy i wrażenia... tak aby z ulotnych przemieniły się w długowieczne. Ostatnio, trzymając w ręce mały bukiecik kwitnących bieńców, pomyślałem sobie w głębi duszy: "och, jakieś ty latko cudowne!"... I mimo że na co dzień nie darzę sympatią jakichkolwiek zdrobnień, to lato kocham tak bezgraniczną miłością, że ów latko chyba na stałe weszło do mojego słownika wyrazów pięknych...

W tym roku pola uprawne za moim ogrodem wprawiają mnie w zachwyt jak nigdy...

Lipiec jest zdecydowanie moim ukochanym miesiącem. To wtedy świętuję ukończenie kolejnego roku nauki, obchodzę urodziny, zachwycam się najpiękniejszymi kwiatami w ogrodzie i nie tylko, wodzę wzrokiem za delikatnym łopotem motylich skrzydeł, spaceruję po jeszcze pachnących zbożem rżyskach za domem, piekę najpyszniejsze owocowe ciasta... Ta wyliczanka mogłaby trwać zapewne jeszcze dłużej, ale po co tylko pisać, gdy moją tezę najlepiej poprą obrazy codzienności.

Lipiec w ogrodzie stoi głównie pod znakiem róż, budlei i... hortensji właśnie. Moja największa gwiazda i duma wybiła się już na ponad trzy metry, a jej kwiatostany biją na głowę... ludzkie głowy. Jej kwitnienie przypadające na czas moich urodzin jest zawsze najwspanialszym ogrodowym prezentem.

O tym miałem napisać osobny wpis, wszak ogrodowe spotkanie z paziem żeglarzem było moim marzeniem od lat dziecięcych. Długo czekałem, ale w końcu tego lata, dosyć nieoczekiwanie, ujrzałem na kwitnących kłosach budlei dużego, jasnego motyla. Na pierwszy rzut oka pomyślałem o paziu królowej, który w ostatnich sezonach zalatywał do mojego ogrodu, ale smukłe, krucze pasy na skrzydełkach i błękitno-ognista ozdóbka sprawiły, że w moment osłupiałem. Po pierwszym szoku w mojej głowie przetoczyła się fala jakiejś szalonej wręcz radości. Żeglarz, nieco już poturbowany przez króciutkie, motyle życie, nie bał się starcia z kamerą. Spijał łapczywie nektar i mimo mocniejszych podmuchów wiatru dzielnie prezentował swoje największe atuty,. Zapewne sam też chciał, by fotografie wyszły jak najlepiej...

Kilka dni później dostrzegłem kolejnego pazia żeglarza na budlejowych kłosach. Ten motyl, w przeciwieństwie do pierwszego z przybyszy, wyglądał jakby dopiero co wyfrunął z kokonu zaczynając swoje drugie życie. Liczę, że pazie nie powiedziały jeszcze ostatniego słowa, bo ich obserwacja w ogrodzie to sama przyjemność. Za takie dary od Matki Natury jestem wdzięczny najbardziej.

W tym roku pokochałem wiśniowe wypieki. Słodkie kruche ciasto i kwaśne wiśnie przykryte górami maślanej kruszonki tworzą tak spójną całość, że przepis od razu wylądował w moim przepiśniku. Na pewno będę powracać po te smaki. 

W zeszłe lato pisałem Wam o rodzinie muchołówek szarych, które nieopodal ganka uwiły gniazdko i wychowywały w nim trójkę urwisów. Bohaterkami tegorocznych ptasich przygód są dwie maleńkie pokrzewki, które po utracie gniazda dzielnie walczyły o swoje przetrwanie. Starałem się im co nieco pomóc licząc na to, że wyjdą zwycięsko z tej nierównej bitwy. Pisząc ten fragment wpisu w ogrodzie co chwila słyszałem cieniutkie piski pełne woli walki i odwagi. Niestety... pisklęta nie sprostały wymaganiom wielkiego świata i po dwóch długich dniach padły. Niektóre historie, jak z muchołówkami, kończą się szczęśliwie, inne zaś niekoniecznie, takie to prawa natury... Mimo wszystko, Akrobatka i Fighter, bo tak nazwałem tę parę pokrzewek, zapadną mi na długo w pamięci... we wszystkich wzruszeniach i intensywnych główkowaniach przy próbach pomocy.

Jeden z letnich dni zawsze poświęcam na tworzenie, od zera, kompozycji na groby rodziców i dziadków. Całe dzieciństwo i lata nastoletnie podglądałem warsztat mojej Mamy, która w ogrodowym zaciszu komponowała przepiękne kwiatowe wiązanki. Po zakończeniu jej ziemskiej wędrówki staram się, by ta nasza mała tradycja nie zanikła, a nagrobków nie wieńczyły kupne, mdłe bukiety. Może jakimś wielkim florystą nie jestem, ale to wyzwanie zawsze daje mi ogrom satysfakcji i wręcz poczucie dumy. Cieszę się, że coś tam mi wychodzi i w taki sposób mogę pielęgnować pamięć o najbliższych, których już przy mnie nie ma...

Ogród to nie tylko zachwyty i przechadzanie się pomiędzy rabatkami, ale także nieustanne dbanie i praca nad tym kawałkiem ziemi... Wsadzanie, przesadzanie, koszenie, pielenie dają o sobie nieustannie znać. Z większych rzeczy udało mi się między innymi okiełznać i uformować najniższe piętro sędziwego świerka, które zaczęło upodabniać się do kuzynów z najgłębszych zakamarków amazońskiej dżungli.

Końcówką dnia opuszczam na chwilę ogród, by przy dźwiękach ryczących w oddali traktorów i kombajnów pozachwycać się polnymi obrazami. Jabłoniowy sad pośrodku zbożowych łanów zawsze wyłania się jako pierwszy dumnie oznajmiając wejście w inny świat. Lipcowe słońce nieśmiało zaczyna malować rumieńce na owocowych licach, a ja zacieram ręce, bowiem te jabłka, zamknięte pomiędzy dwiema warstwami kruchego ciasta, tworzą najpyszniejszą w całym świecie szarlotkę. Po kwietniowym morzu kwitnącego rzepaku ostało się już tylko rżysko usłane twardymi, trudnymi do obejścia łodygami...

W czasie żniw moje zmysły wręcz żądają zapachu świeżo skoszonej pszenicy. Tak pachnie prawdziwe, wiejskie lato, tak pachnie moje dzieciństwo, jeszcze na szczęście niezalane zewsząd technologią i ludzkim egoizmem. Jestem ogromnie wdzięczny, że miałem okazję poznać tą inną rzeczywistość w której ważny był drugi człowiek i to, co dookoła nas tworzyło spójną całość. Dzisiaj wielu rzeczy nie dostrzegamy, nie jesteśmy w stanie zachwycać się i doceniać małych rzeczy, które ciągle nam towarzyszą. Sam staram się nie zatracić w sobie tego pierwiastka dawnych czasów, stąd tak często ruszam w podróże ku sentymentom, wspomnieniom, przeszłości niknącej bezpowrotnie w otchłaniach pamięci. Poza tym nie ma nic przyjemniejszego, przynajmniej dla mnie, gdy drobniutki polny pyłek łaskocze nozdrza, a kurz dumnie osiada się na wysłużonych gumiakach.

I tak z tymi myślami docieram najpierw do polnej drogi, a potem pod zbiorniki. Ów zbiorniki wieńczą najwyżej położony punkt w mojej wsi, zwany oficjalnie Widnicą. Nie wiem, czy któryś z mieszkańców spotkał się tą nazwą, bowiem w potocznym języku nikt jej nie używa, a sam ją odkryłem w jednej z porządniejszych map turystycznych, ale darzę to określenie jakąś bliżej nieokreśloną sympatią. Widnica oddaje charakter tego miejsca; z jej najbliższej okolicy można podglądać hektary wdzięcznie wzrastających ku słońcu pól, stada saren szukające pożywienia i schronienia w pobliskich lasach, czy malujące się na linii horyzontu kontury przelicznych pagórków i gór mojego ukochanego Beskidu Wyspowego. Widnica zatrzymuje się na 252. metrze nad poziomem morza.

Spacerując polną drogą wijącą się między rżyskami i rosnącą jeszcze kukurydzą zawsze dochodzę pod dziką mirabelkę, która z sezonu na sezon rodzi coraz większe ilości kwaśnawych śliweczek. Muszę jeszcze poczekać z kilka dni na pseudo-szaber... Pseudo, bo niby nie moje, ale w sumie i niczyje te owoce... Nikt jeszcze się na mirabelki nie połasił, a szkoda, bo kompoty i drożdżówki z ich udziałem wychodzą obłędne.

Na Widnicy, czy pod zbiornikami, zwał jak zwał, oglądam najpiękniejsze letnie zachody Słońca i odtwarzam najpiękniejsze wspomnienia... 

W tym roku moje nogi wyjątkowo często prowadzą mnie pod szeroką, polną drogę łączącą moją wieś z sąsiednią, a ostatecznie z drogą krajową łączącą Kraków z Tarnowem. W XXI wieku można ją nazwać ewenementem, bo rzadko się zdarza nie wyprawić mariażu drodze przeznaczonej dla ruchu samochodowego, i tak w sumie przydatnej mieszkańcom z powyższego powodu, z asfaltem. Powalająca ilość dziur, kałuż i pokładów kurzu bezlitośnie brudzących pojazdy przez lata wiodła prym i budowała swą niepowtarzalną legendę. Piesi nie narzekali, bo taka droga pośród ogromnych połaci pól ma swój urok i naprawdę można nią spacerować bez końca, ale dla kierowców, zwłaszcza przybyszy z dalekich stron, których nawigacja nieustannie wodzi na manowce, była prawdziwą zmorą. W końcu, po wielu latach skarg, nagłaśniania sprawy kapryśnej drogi w internecie, ogłoszono wielki remont i z połową lipca prace ruszyły. Oficjalnie metamorfoza ma zakończyć się w okolicach października, ale znając polskie realia to termin może ulec zmianie... zobaczymy co czas przyniesie!

W kwietniu zachwycałem się kwitnącym rzepakiem na polu nieopodal domu i myślałem, że to apogeum polnego piękna jakie mogę doświadczyć. Możecie tylko wyobrazić sobie moją reakcję i maślane oczy po odkryciu tego pola przy skrzyżowaniu polnych dróżek. Tysiące słoneczników oświetlone przez pąsowiejące już promyki zachodzącego słońca zajęły całkowicie moją uwagę. Przez kilka kolejnych dni powracałem w to magiczne miejsce, by jak najlepiej uchwycić tę kwiatowo-słoneczną symbiozę. Dla takich chwil warto żyć...

Polne spacery zachwycają z każdej strony...

...i o każdej porze. W lipcu są one najwspanialsze.

Latem częściej niż zwykle ruszam do pobliskiego warzywniaka. Kupuję w nim przede wszystkim wiejskie jajka i najsmaczniejsze dary wiosenno-letniej uprawy. Mimo iż sklepik zamyka się w dwóch niedługich alejkach, to potrafię spędzić tam spory kawał czasu.

Czy można dorwać bardziej krakowską i bardziej stylową torbę na zakupy do warzywniaka? Ilekroć zadaję sobie to pytanie, tylekroć odpowiadam sobie stanowczo: nie! Odkąd zobaczyłem ją po raz pierwszy zawieszoną o malutki haczyk przy kasie, nie odstępuję jej na krok (oczywiście w czasie zakupów)! Innych zachwycają hulanki, randki i inne swawole, a dla mnie największym spełnieniem jest znalezienie idealnej torby na zakupy, dobrze pachnącego płynu do płukania tkanin, czy wyschnięte pranie po dwugodzinnym odpoczynku w letnim słońcu. I możecie uznać mnie za dziwaka, ale takie błahe elementy codzienności są dla mnie najcenniejsze. Może kiedyś o tym napiszę osobny wpis...

Kiedy mam taką możliwość, ruszam na kort, by pograć w mojego ukochanego tenisa...

...albo wędruję po Beskidzie Wyspowym. Ale o tym już doskonale wiecie ;)

Sporawy kawałek czasu poświęcam też moim ulubionym samochodowym przejażdżkom. Po jednej z większych, letnich ulew korytem Raby popłynęła mglista wstęga. Widząc ten obraz zza okna mojego dzielnego fiata czym prędzej zawróciłem na pobliski parking, zostawiłem tam auto i pobiegłem na jeden z nadrabiańskich mostów. Cudowny był to spektakl...

W Dobczycach bywam ostatnio często przejazdem. W niedawnym wpisie z wyprawy na Księżą Górę pisałem o moim wieloletnim zamiłowaniu do przejażdżek w tamte rejony... Gdy ruszam poza swoje cztery ściany, to przeważnie tam...

...a jak nie do Dobczyc, to na rynek w Niepołomicach. Zajadając się najsmaczniejszymi rzemieślniczymi lodami wciągam się w połączenie małomiasteczkowego klimatu z wielkomiejskimi możliwościami z którego Niepołomice słyną. Fantastycznie zagospodarowana okolica z historycznym zamkiem, zielonymi, zadbanymi błoniami i ogromną puszczą obok sprawia, że też lubię tam powracać.

 Wakacyjną porą nie mogę sobie odmówić także wyjazdu do błogosławionej Karoliny na drogę krzyżową szlakiem jej męczeństwa. W tym niezwykłym nabożeństwie uczestniczyłem już po raz szósty i muszę przyznać, że z każdym miesiącem coraz bardziej wyczekuję tego osiemnastego dnia...

Dni mijają szybko, powoli stają się coraz krótsze, przez co nie pozwalają zapomnieć o niestałości tego pięknego okresu. Zawsze mnie więc cieszy możliwość oprawienia jego skrawka w blogowe ramy, by móc potem wspominać te minione, dobrze przeżyte chwile. W sierpniu ruszam na praktyki, najpierw na krakowską ginekologię, potem na bocheńską intensywną terapię. Nigdy wcześniej nie byłem na szpitalnych praktykach poza Krakowem, więc na ich pięcioletnie zakończenie zdecydowałem, że warto choć raz pobyć w szpitalu rejonowym. Ponoć są to dwie zupełnie inne bajki... ale na ile w tym prawdy? Trzeba się przekonać na własnej skórze. 

Na sam koniec chcę podkreślić, że codzienność, nawet ta w najwspanialszym wydaniu, nie składa się wyłącznie z dobrych chwil. Co jakiś czas przypałęta się jakaś paskuda burząca podwaliny nieskazitelności, ale chyba każde życie jest taką pędzącą sinusoidą w której dobro przeplata się z goryczą. Warto jednak, aby podczas tej ziemskiej wędrówki pielęgnować pozytywne momenty i na nich budować własną wartość oraz energię. Wtedy świat będzie zdecydowanie piękniejszy.

Pozdrawiam i do napisania! :)