Pamiętniki z czasów epidemii, część druga

Witam!

Ciesząc się każdym ciepłym promykiem majowego słońca wpadającym nieśmiało między nowo narodzonymi liśćmi dorodnych jesionów do ogrodu oraz w końcu naprawionym laptopem umożliwiającym mi pisanie na łonie natury, zapraszam Was na drugą część pamiętników z czasów epidemii.

Mimo luzowania obostrzeń, mimo ponownego wysypu ludzkich istnień w lasach, parkach, czy na bulwarach, epidemia trwa w najlepsze i nie wiadomo kiedy ani w jaki sposób ona się zakończy, no może nie zakończy, ale wystarczająco ucichnie. Koronawirus przysparza nam również ostatnio niemałych sensacji, zwad, batalii o racje w ławach sejmowych, senackich, gdzie to po dwóch stronach barykady obóz rządzący i opozycja walczą o swoje. Ostatecznie wybory prezydenckie zaplanowane na zeszłą niedzielę się nie odbyły, a teraz trwają kolejne wojny o nowy termin, o zasady przeprowadzenia takowych wyborów. Nie chcę specjalnie wypowiadać się na tematy polityki, bo nie uważam się za jakiegokolwiek eksperta w tej dziedzinie, ale jedyne co stwierdzę, to fakt, że w dobie pandemii można by uregulować takie konflikty na bardziej pokojowej drodze, dążyć do uzyskania kompromisu ponad podziałami, teraz bowiem nie czas na takie waśnie, które nic mądrego nie załatwiają, a jeszcze bardziej męczą i destabilizują społeczeństwo.

Dobrze, więcej o polityce nie będzie, czasem powiedzieć coś trzeba, ale bez przesadzania i zbędnego naciągania.

Pierwszą połową mają niepodzielnie władają łany umalowane kwieciem rzepaku na jaskrawożółte barwy. Od kilku dni w internecie aż roi się od zdjęć ukazujących to urokliwe zjawisko, od prostych, niewymagających ujęć czół takich pól na polskich równinach, po fotografie z lotu ptaka przedstawiające bitwę kolorów w otoczeniu nasłonecznionych wzgórz i młodziutkich pszenicznych konkurentów.

Moim ulubionym "rzepakowym" punktem na mapie okolicy są pola w podkrakowskich Łazanach. Rokrocznie w czasie kwitnienia rzepaku wybieram się w tamte rejony, by móc nacieszyć swoje oczy tymi niezwykłymi obrazkami pełnymi radości, nadziei, ciepła, które są nam potrzebne, zwłaszcza teraz...

Ostatnimi dniami mój kalendarz nieco się rozluźnił, pierwsza seria kolokwiów online za mną, zajęć na platformach też jakoś mniej, postanowiłem więc wkroczyć na nieco dłużej do kuchni. Sobotniego poranka otwierając lodówkowe drzwi od razu w oczy rzuciła mi się niewielka, jeszcze nieotwarta bryłka świeżych drożdży, które aż się prosiły o wykorzystanie. Stwierdziłem więc - bułeczki, pierwszy raz w życiu upiekę jakieś pieczywo. Do tej pory moje doświadczenie związane z wypiekami ograniczało się do ciast, tych większych i mniejszych, dlatego tym bardziej ciągnęło do poszerzenia horyzontów, zwłaszcza, że najważniejszy surowiec czekał ze zniecierpliwieniem.

Bułki ekspresowe, a że nazwa zobowiązuje to już po niecałej godzinie w całym domu unosiła się woń świeżutkiego pieczywa, drożdży i świeżego rozmarynu z ogrodu, którego jedna z gałązek, posiekana, trafiła do ciasta. Często pytacie mnie w komentarzach o przepisy, ten na bułeczki pochodzi STĄD.

Tak wyglądały przed wstawieniem do pieca...

...a tak tuż po wyjęciu

Bułki bułkami, wyszły cztery, więc w połowie śniadania były już tylko miłym wspomnieniem. Na nich jednak się nie skończyło; któregoś popołudnia udało mi się ulepić całkiem sporą gromadkę chinkali, które uwielbiam, zresztą jak całą kuchnię gruzińską, za bogactwo smaków i brak nudy i wszelkich mdłości na talerzu.

Ulepiona gromadka czekająca na swoją kolej

Najlepiej smakowały w otoczeniu majowej przyrody

Tak więc jakoś ten czas na kwarantannie biegnie, mimo że innym torem, na nieco innych, niecodziennych zasadach, to ten bieg jest niezmiennie szybki oraz szalony, co widzę chociażby podczas wyrywania coraz to kolejnych kartek z kuchennego kalendarza, uwierzyć nie mogę wtedy, iż ta izolacja trwa już ponad dwa miesiące. Jednak dzięki temu zwariowaniu nawet małe osiągnięcia cieszą niezmiernie.

Żegnam się jeszcze kilkoma ogrodowymi obrazkami, w maju bowiem zachwycają najbardziej...

Skalna smagliczka dała namiastkę majowych łanów rzepakowych

Azalie oraz różaneczniki już zaczęły kwitnąć

Kolejny bez lilak też już kwitnie i wabi swoim wyjątkowym zapachem

Czarny bez lada dzień również zakwitnie

Stara grusza obrodziła mnóstwem maleńkich owocków, które śmiało prężą się ku słońcu

Wiosna w moim ogrodzie dzieli się na dwa okresy: przed i po zazielenieniem się jesionów oraz orzechów włoskich, zmiana ta przypada właśnie na Zimnych Ogrodników

Pozdrawiam serdecznie i do napisania! :)

P.S. Serdecznie zapraszam na mojego Instagrama, nick z linkiem: swiat.z.mojej.perspektywy