Jeden taki moment na całe dziewięć lat...

Witam!
Jak pewnie pamiętacie z ostatniego posta, wspominałem że tegoroczna procesja Bożego Ciała wędrować będzie ścieżkami mojej wsi. Tak duże wydarzenie oraz przedsięwzięcie ma miejsce raz na dziewięć lat, ponieważ tyle to właśnie miejscowości buduje parafialną całość. W całej historii tych czerwcowych procesji, nasza wieś gospodarzyła po raz trzeci, gdyż sama tradycja owych procesji po wsiach jest stosunkowo młodą, a wcześniej odbywały się one wyłącznie nieopodal naszego niegowickiego kościoła.

Tym razem szlak przebiegał między innymi główną drogą zaraz obok mojego domu, dlatego zarówno dla mnie, jak i dla sąsiadów - bliższych i tych dalszych, było to szczególne święto, szczególny dzień, dlatego też chciałbym się z Wami podzielić krótką relacją z przygotowań do Bożego Ciała, a także z samego dzisiejszej wspaniałej uroczystości.

Moje przygotowania zaczęły się już w poniedziałek, kiedy to wymalowałem 120-letnią kapliczkę postawioną przez mojego prapradziadka Wawrzyńca, o czym pisałem już we wcześniejszym poście. Przed samym świętem Bożego Ciała przyodziana została makiem, chabrem, różą, dzięki czemu jeszcze bardziej nabrała charakteru piastunki wsi i jej długiej historii.

Na dobre w fazę przygotowawczą weszliśmy wtorkowego poranka. Część wsi, której mam wielką przyjemność być cząstką już prawie 19 lat, miała naturalnie przypisany teren przy dworze, który dawno, dawno temu mógł być śmiało nazywany synonimem arkadii, beztroski, nieograniczonej radości, dziś pozostaje tylko miejscem do wspomnień dla starszych pokoleń, a dla mojego pokolenia może co najwyżej synonimem upadku dzięki właścicielom niestety... Na takie i inne dygresje pozwolę sobie jednak następnym razem, gdy nastroje po Bożym Ciele opadną, a Was, drodzy czytelnicy, zabiorę na spacer po mojej małej ojczyźnie...
Wracając do przygotowań, we wtorek czyściliśmy szeroki wjazd pokryty asfaltem, grabiliśmy zbutwiałe dębowe liście, wyrywaliśmy chwasty i chwaściki, a także zdrapywaliśmy z szarości drogi grube pokłady mchu oraz ściółki, która się utworzyła.
Po południu otworzono bramę prowadzącą pod nasz dwór i dzięki temu po raz drugi w swoim życiu (po raz pierwszy ten "wyczyn" udał mi się z 12 lat temu) mogłem spojrzeć na dworski park i okoliczny staw z innej perspektywy niż tej spoza bram i krat.

Jeśli dobrze się przyjrzycie, to ta właśnie ścieżka prowadzi pod dwór

Niegdyś ta ścieżka prowadziła wokół stawu w kierunku lasu

Staw, który kilka pokoleń wstecz był arkadyjskim kąpieliskiem, a zimą lodowiskiem...

...dziś nieco zapomniany i zapuszczony

Po drugiej stronie drogi mieliśmy wsparcie od muczących krówek

Środowe popołudnie upłynęło pod znakiem tworzenia i zdobienia ołtarza na wcześniej wysprzątanym terenie. Owy ołtarz na dzisiejszej procesji był pierwszym przystankiem po zakończeniu Mszy Świętej - dominowały na nim biel i żółć, pionowa ściana przyzdobiona była banerem, a podesty ubrano dywanami na których stał stół ze śnieżnobiałym obrusem oraz pięknymi żywymi kwiatami. Pod sam koniec przywieziono nam brzozowe gałęzie; większymi dostrajaliśmy ołtarz, mniejsze gałązki zaś wierni zabierali do swoich domów, co według tradycji ma przynosić szczęście oraz urodzaj.

Każdego wieczoru razem z sąsiadami, robiliśmy krótkie spacery po wsi, by zobaczyć, jak tworzą się pozostałe ołtarze oraz scena, na której odbyła się Msza Święta.

Podczas zakładania płyty na ramę naszego ołtarza

Pierwsze prace przy budowie głównej sceny

Prace przy ostatnim ołtarzu

Po trzech dniach przygotowań nadszedł w końcu wielki dzień - jedyny taki na dziewięć lat - uroczystość Bożego Ciała, którego gospodarzem była nasza wieś. Dla nas to święto, prócz uwielbienia Jezusa i Eucharystii, stanowiło na pewno sentymentalną podróż przez ostatnie właśnie dziewięć lat naszej wiejskiej historii, ale także stanowiło wielką nagrodę i poczucie satysfakcji, że nasze ręce przyczyniły się do stworzenia tak pięknej, sielankowej procesji nad którą czuwały szmery wielkich lip spod pomniku świętego Floriana, delikatne chlupanie stawu przy dworze, a także radosny łopot kłosów pszenicznych, szkarłatnych kwiatów maku, szafirowych chabrów, biało-żółtych rumianków i innych darów naszej ziemi. Piękny moment, wspaniałe wydarzenie, które zapadnie w pamięci na długie lata...

Krótko przed rozpoczęciem Mszy Świętej

"Nasz" ołtarz

Strażacy ze sztandarami, dzieci pierwszokomunijne, panie w ludowych strojach z feretronami...

Taka to właśnie była nasza krótka, lecz intensywna przygoda... pełna radości, odkrywania nieznanego, nienamacalnego na co dzień, rozmów, planów, pomysłów, ale też wielu niełatwych zadań, cięższych myśli oraz ważnych decyzji. Nie mógłbym nie uczestniczyć w owych przygotowaniach, chęć ofiarowania swojej pomocy była małym kawałeczkiem lokalnego patriotyzmu, którego tak teraz potrzeba, zwłaszcza w tych czasach, w XXI wieku, kiedy to świat wirtualny może zamazać nam te obrazy i przyczynić się do zapomnienia o tym, co tak naprawdę ważne.

Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za wszystkie miłe słowa w komentarzach. Do zobaczenia! :)