W przedwiosennych słowach

Witam!

Lutowe słońce świeci coraz wyżej, śmielej, dłużej i dumniej. Mimo że nie dotarliśmy nawet do połowy drugiego miesiąca roku, to pogoda ubierająca ogrody, łąki i pola w przedwiosenne szaty pozwala skutecznie zapomnieć o porze zimowej. W kalendarzach zima planuje potrwać jeszcze około 5 tygodni, ale co szkodzi, by te dwie ścieżki rozpierzchły się ku innym kierunkom...

Brzozowa okiennica otwierająca się na przedwiosenne pola... każdej zimy czekam z utęsknieniem na ten widok!

Zarys dzisiejszego wpisu kreślę na stronach lekko pożółkłego już kajetu pamiętającego moje pierwsze kroczki w tym blogowym świecie. W chwili w której tworzę to zdanie siedzę sobie wygodnie rozłożony na jednym z ogrodowych krzeseł. W jednej ręce trzymam długopis rwący się niemiłosiernie do swojej pracy, drugą zaś obejmuję niedużą szklankę z „mlekiem z kawą”, jak zwykłem nazywać swoją powszednią porcję kofeiny i sacharozy. Z każdą plamą tuszu i z każdym łykiem rozkoszuję się ciepłem i pogodnością przedwiośnia coraz bardziej...

Rzadko zdarza mi się tworzyć w takich okolicznościach przyrody i w taki sposób... pozbawiony donośnego stukotu komputerowej klawiatury, czy aplikacji z notatkami w moim telefonie. Przelewanie mojej perspektywy, rzeczywistości, słów na papier pozostawiam sobie na specjalne okazje, na najpiękniejsze okazje. Bowiem gdy już uda mi się wyciągnąć z szafy ów zeszyt z syczkiem (taką niedużą sową z południa Europy) na okładce i zacznę tam kreślić blogowe esy-floresy, to wtedy pióro staje się leciutkie jak puch, a słowa ulatują ku siódmemu niebu.

Dzisiejsze pisanie na świeżym powietrzu, w przedwiosennym ogrodzie, przyniosło mi ogrom radości... można rzec "w końcu"! 

A tak smakowitej kawki nie piłem już dawno...

Nie będzie żadnym zaskoczeniem stwierdzenie, iż uwielbiam ten moment w roku kiedy zima zaczyna ustępować pierwszeństwa najpierw nieśmiałemu, ale jakże urokliwemu momentami przedwiośniu. Gdy ze starych jesionów zaczynają płynąć radosne trele kosów, drozdów (potem też szpaków), na badylach wymęczonych mrozami i solidnymi pokładami białego puchu pojawiają się pierwsze zielone akcenty, a pola za ogrodem pieczołowicie wymazują ze swoich obrazów szarobure tony, sam zaczynam odżywać i czerpać z tych słodkich widoków ile tylko się da. 

Przedwiośnie kreśli ścieżki prawdziwej już wiośnie i latu na które zawsze wyczekuję z najszczerszym utęsknieniem. Szarości nieba, białe i mroźne krajobrazy... ostatecznie to nie dla mnie. Poza tym, jak ciepłolubnemu stworzeniu można by było dogodzić, gdy przyokienny termometr nie potrafi dobić do czerwonej kreski wyznaczającej zero, a w garderobie roi się tylko od grubych golfów i kurtek?

I jak tu się nie zachwycać takimi zwiastunami nadchodzącej wiosny?

Rudi także jest szczęśliwy... jak spacerki po ogrodzie to tylko wiosną i latem!

Styczeń upłynął pod znakiem niekończącej się bieganiny i niełatwych wyzwań z których trzeba było w jakiś sposób wybrnąć. Sesja zimowa zdana, moje i „niemoje" choroby w miarę pod kontrolą... można mieć więc nadzieję, że najbliższe tygodnie przyniosą odwilż i nutkę lekkości zarówno za oknem, jak i w sercu.

Wpisy publikuję zazwyczaj wieczorami, więc gdy wrzucam to zdanie w otchłań wirtualnej rzeczywistości, to to przedwiosenne ciepełko i promyk słońca muskający przyjemnie po licu utrwaliły się już tylko w sferze dobrych wspomnień. Niech tam pozostaną jak najdłużej...

Przedwiosenne dni kończą się równie cudownie...

Z takim pozytywnym nastawieniem Was zostawiam. Mam nadzieję, że taki luźniejszy, pozbawiony większych celów wpis dobrze osadzi się na blogowych półkach. W końcu co może być milszego od nieskrywanej i wręcz dziecięcej radości nad rzeczami pięknymi?

Pozdrawiam serdecznie i do napisania!