Od konkursu humanistycznego do Lekarskiego Egzaminu Końcowego... czyli kilka słów na 12 lat blogowania

Witam!

Siódmy dzień marca na kalendarzowym horyzoncie zawsze wodzi moje myśli ku blogowej przygodzie, którą tworzę w tym miejscu od 2013 roku. Za każdym razem łapię się na tym, że nie jest to dla mnie obojętna data. Trudno się jednak dziwić, bowiem zamknąłem w niej sporą cząstkę siebie, a przy okazji jedną z moich najpiękniejszych pasji. 

Dwanaście lat za mną, a co dalej?

Szkoda jednak czasu na długie wywody, bo jednak koniec końców w zwięzłości tkwi siła. Pisząc bloga tworzę najbardziej niepowtarzalny album swojego życia. Byle kiedy mogę otworzyć wpisy z 2013, 2016, 2020, czy 2023 roku i śmiało wpatrywać się w wiodącą wówczas moją perspektywę. I możecie wierzyć albo i nie, ale czasem taką podróż w czasie sobie funduję. Zawsze mawiam, że wspomnienia są pomostem łączącym przeszłość z teraźniejszością. Jak tu z tego nie korzystać? Czas płynie naprawdę szalenie, ale i ciekawie oraz różnorodnie, więc tym bardziej jest do czego zaglądać.

Życiową drogę świetnie, przynajmniej w moim odczuciu, odzwierciedla ta dróżka wiodąca pośród ukochanych przeze mnie pól. Nie za równa, nie najwygodniejsza, czasem zabłocona, zaśnieżona, oblodzona, ale zawsze zachęca do dalszej wędrówki... i nigdy nie zawodzi.

Zaczynałem jako szóstoklasista, świeżo upieczony laureat kuratoryjnego konkursu humanistycznego, który chciał poszerzać swoje pisarskie horyzonty i jakkolwiek zbliżyć się do ówczesnego marzenia jakim było zostanie dziennikarzem. Przez pierwszy rok, może dwa lata publikowałem tutaj tylko ornitologiczne treści... być może ktoś pamięta? Są tu jacyś starzy wyjadacze? Proszę się ujawnić w komentarzach! 

Z biegiem lat jednak ta przestrzeń ulegała stopniowej ewolucji oraz rewolucji, a "świat z mojej perspektywy" zaczął być tutaj pokazywany pełną parą. Ogród, spacery po polach za domem, podróże, ostatnio także wędrówki po Beskidzie Wyspowym kształtują tutejsze wirtualne półki, ale także i mnie samego. Cóż więcej mogę powiedzieć... po prostu kocham to miejsce!

Dosłownie kilka dni później zaczęła się moja przygoda z tym blogiem. Ten młody humanista chyba jeszcze nie wiedział jaką koniec końców obierze drogę ;)

I tak mijały te lata... Szkoła podstawowa, gimnazjum, liceum w Krakowie, studia na kierunku lekarskim... a zaraz, za dosłownie kilka miesięcy (mam nadzieję!), zostanę lekarzem! Rocznica bloga zbiegła się mniej więcej z moim pierwszym podejściem do państwowego Lekarskiego Egzaminu Państwowego. Z testem zawierającym 200 pytań mierzą się głównie świeżo upieczeni lekarze, którzy w trakcie trwania stażu walczą o swoje wymarzone miejsce na rezydenturę, ale także i studenci VI roku kierunku lekarskiego. Wynik LEK-u stanowi jedną z determinant późniejszego wyboru specjalizacji. 22 lutego o godzinie 9:45 przekroczyłem progi jednej z nowohuckich szkół, a mój eustres pomału osiągał swoje apogeum. Wpuszczanie na ogromną salę gimnastyczną, zajmowanie odpowiednich miejsc, rozdawanie testów... te wszystkie procedury trwały dosyć długo, więc sam egzamin zacząłem pisać kilka chwil po 11:00. Dwie i pół godziny z czterech możliwych wykorzystałem dosyć porządnie, i z dobrym nastawieniem mogłem rozpocząć kilka dni zasłużonej laby.

Z momentem zobaczenia tego banera zrobiło się całkiem poważnie. Przez to że cały egzamin odbywał się na ogromnej sali gimnastycznej, to poczułem się jakbym ponownie zdawał maturę. Nawet w takich sytuacjach niektóre wspomnienia potrafią odżyć na nowo!

No i teraz najważniejsze... czyli same wyniki. Liczyłem na sporo punktów, ale też za pierwszym podejściem ciężko oczekiwać jakichś fajerwerków. Punkty "wykręca" się zazwyczaj w kolejnych próbach będąc na stażu podyplomowym, bo też zapomniałem wspomnieć, że LEK odbywa się dwa razy w roku, w lutym oraz we wrześniu. Przyszła jednak środa, 4 dni po egzaminie, a wraz z nią i ostateczne rezultaty sobotniej walki. Wchodzę na stronę CEM (Centrum Egzaminów Medycznych), wpisuję z podekscytowaniem swój kod oraz PESEL, klikam "wyświetl"... i w moment po policzkach zaczęły płynąć strumyki rzewnych łez. Tych szczęścia. Trzeci raz w moim życiu. 93.5%, jeden z 90 najlepszych wyników w całym kraju i bijąca z sekundy na sekundę coraz mocniej świadomość, że już raczej nie muszę się martwić o miejsce na swoich wymarzonych oddziałach... I tak przeryczałem jak bóbr całe popołudnie i pół wieczoru. 

Staram się doceniać takie momenty jak tylko mogę. Może nie sprawiam tutaj takiego wrażenia, ale na ogół rzadko jestem z siebie dumny i zadowolony. Nieczęsto udaje mi się uwidocznić swoją wartość i jakąkolwiek ważność w tym wielkim świecie. Tamten środowy schyłek dnia choć na chwilę pozwolił mi uwierzyć w siebie i poczuć się "kimś". Istna karuzela emocji... nawet teraz na samą myśl oblatuje mnie gęsia skórka i ciężka do opisania wewnętrzna radość. 

I tak można próbować sięgać samych gwiazd...

I tak minęło te 12 lat blogowania... Na sam koniec niezmiennie i niezmiernie dziękuję wszystkim czytelnikom za obecność. Dzięki blogosferze zawarłem kilka pięknych przyjaźni za które dozgonnie będę wdzięczny losowi. Lepiej nie mogłem trafić...

Pozdrawiam serdecznie i do napisania! :)