Jeden głębszy oddech... i co dalej?

Witam!

Początek roku nigdy nie jest wymarzonym momentem na kreślenie kolejnych zdań w mojej blogowej opowieści. Powód? Oczywiście zimowa sesja egzaminacyjna. Ta na ostatnim, szóstym roku lekarskiego dała mocno popalić, ale tak to już bywa, że to właśnie na ostatniej prostej trzeba dać z siebie możliwie jak najwięcej. Trudy pokonane, egzaminy z chirurgii, medycyny rodzinnej oraz ginekologii i położnictwa zdane zaskakująco dobrze w pierwszym terminie, więc mogę teraz chwilę odpocząć i nastawić się na kolejne wyzwania. A ich do początku lipca nie będzie brakować. Za dwa tygodnie po raz pierwszy podchodzę do państwowego Lekarskiego Egzaminu Końcowego, czyli w gargantuicznym skrócie takiej matury dla prawie-lekarzy, w marcu i kwietniu zdawać będę medycynę ratunkową oraz psychiatrię, a potem... walka z dwoma największymi olbrzymami, interną oraz pediatrią. Więc życie na najbliższe pięć miesięcy mam już mocno zabudowane...

A głębsze oddechy najlepiej łapać w moich ulubionych okolicznościach przyrody...

Nie samą nauką jednak człowiek żyje. Każde wydanie intensywnej i wymagającej codzienności potrzebuje jakiejś przeciwwagi, wszak popadanie w skrajności jeszcze nikomu nie wyszło na dobre. Sześć lat na studiach nauczyło mnie, że właśnie w takich momentach wyjątkowo trzeba zadbać o zapewnienie sobie chwili wytchnienia, momentu w którym efektywnie "przewietrzy się głowę" i zgarnie nową dawkę energii do dalszego działania. Przewlekły stres jest bardzo podstępnym i przebiegłym szkodnikiem, bowiem łatwo go zbagatelizować, a jeszcze łatwiej, i na bardzo długo, można wpaść w jego potężne sidła. Życie wymaga od nas szukania złotego środka non stop, a na największą próbę wystawia nas w tych trudniejszych sytuacjach.

Miałem to szczęście, że na czas sesji przyroda odziała się w swoje pierwsze przedwiosenne szaty, a nieboskłon zapłonął blaskiem zaspanego jeszcze noworocznego słonka. Nie padało, a tym bardziej nie śnieżyło, więc popołudniową porą ruszałem na niedługie spacery ku moim ukochanym polnym obrazom. Nigdy mi się one nie znudzą, nigdy...

Zachwycam się tymi ujęciami do teraz!

Oczywiście nie mogło zabraknąć przechadzki po naszej wiejskiej autostradzie... no piękna jest! ;)

Od kiedy wędruję po Beskidzie Wyspowym, to w trakcie polnych spacerów z uporem maniaka wpatruję się w południowy horyzont i liczę wszystkie widoczne wierzchołki. Przy dobrych wiatrach jestem w stanie dostrzec grubo ponad połowę szczytów z Korony...

A po głowie latają myśli o kolejnych wędrówkach...

Czas płynie nieubłaganie, a wraz z nim kłębi się coraz więcej pytań o przyszłość. Co dalej? Kim chcę zostać? Dokąd zmierzam? Jaki jest mój cel? Na takie z pozoru błahe i proste pytania zawsze najtrudniej odpowiedzieć. Mimo to ciągle szukam swojej drogi i muszę przyznać, że coś tam zaczyna się pomalutku klarować. W jednym z ostatnich wpisów pisałem Wam o moim sześciotygodniowym stażu na oddziale chorób zakaźnych. O miejsce łatwo nie było, bo początkowo system wyrzucił moje nazwisko z puli i przekierował je na neurologię. Niby ciekawa opcja, ale moja determinacja nie pozwoliła przejść obok takiej kolei rzeczy obojętnie i koniec końców dopinałem swego u samej Pani Prodziekan. 

Widok tej tabliczki każdego dnia przed 8:00 rano dawał dużo energii!

O tej specjalizacji myślę już poważniej od mniej więcej dwóch lat, więc koniecznie chciałem przekonać się na własnej skórze czy warto w to brnąć dalej. I co ja mogę powiedzieć... chyba trafiłem w dziesiątkę! Ten okres pomiędzy początkiem grudnia a połową stycznia upłynął co prawda w błyskawicznym tempie, ale tyle ile tam się nowego nauczyłem to głowa mała! Porządnie przeprowadzona diagnostyka chorób zakaźnych, a zwłaszcza tych tropikalnych, potrafi czasem dać solidnie w kość, ale dzięki temu na nudę i brak możliwości rozwoju narzekać nie można. Czuję, że to jest właśnie moje miejsce na ziemi. Prócz tego stażu na co dzień chętnie udzielam się w tamtejszym kole naukowym, a w marcu będę po raz pierwszy uczestniczyć w konferencji naukowej poświęconej zakażeniom HIV. Ten rok i, mam nadzieję, dalsza przyszłość zapowiadają się naprawdę wyjątkowo! Trzeba wierzyć w to co najlepsze dla nas...

Oczywiście wszystkie plany ostatecznie zweryfikuje szalenie pędzący czas, ale ten w miarę sprecyzowany punkt zaczepienia daje mi multum satysfakcji i motywacji do dalszego działania.

Prawie-lekarz w akcji, te studia zleciały jak z bicza strzelił! ;)

Ach, rozpisałem się trochę. Mam nadzieję, że ktoś dotrwał do samego końca. A na sam koniec uchylę rąbka tajemnicy, że w kolejnym wpisie powrócimy wirtualnie w Beskid Wyspowy... :)

Pozdrawiam serdecznie i do napisania! :)