XX

Witam!
Krople deszczu nieustannie od wczesnych godzin porannych lekko, rytmicznie, ale zdecydowanie wystukują bliżej nieokreślony rytm o blaszane parapety. W towarzystwie zaledwie jedenastu kresek nad zerem skutecznie odpędziły ode mnie wszelkie chęci na spędzenie tego wyjątkowego dnia na świeżym powietrzu; wyjątkowego, bo urodzinowego. Ulewy i siwe chmury lekko opadające we mgły nad wilgotnymi łąkami są częstym prezentem jaki otrzymuję od Matki Natury. Będąc szczerym to chyba nawet nie pamiętam, kiedy sytuacja pogodowa sprawiła psikusa, w pozytywnym tego słowa znaczeniu, i zamiast szarości dała lazur nieba z piekącym lipcowym słońcem... no widocznie tak już musi być.

Dzisiejszy dzień jest o tyle szczególny, że nieodwracalnie kończy on moje czasy nastoletnie, wymienia z przodu jedynkę na dwójkę i de facto stanowi zaczątek trzeciej dekady życia. W tej chwili mogę nawet powiedzieć, że podziwiam czas za to, że mu się chce tak nieubłaganie biec, pędzić niczym najszlachetniejszy rumak, gdy w obszernych łąkach pełnych turzycy znajduje wolność i brak wszelkich blokad.
Jestem ciekaw, co przyniesie, co zmieni, czym zaskoczy ta dwudziestka w metryce...

Dwadzieścia lat to dużo i mało zarazem; indywidualnie trudno mi ocenić, który przysłówek ma w tych kilku słowach większą siłę przebicia, chociaż mając obecnie tyle myśli kłębiących się i wędrujących bez celu tu i ówdzie może odważę się jednak wybrać dużo. Może komuś wyda się to naiwne i infantylne, ale dwie dekady nie są najmniejszym skrawkiem czasu, jednak przez ten czas zdążyłem niejako z maleńkiej cząstki, tak nieświadomej i bezbronnej, przejść niemałą część drogi zwanej życiem i stać się chociażby w pełni świadomym kandydatem na zawód lekarza, czy uważnym obserwatorem świata, który stara się w nim wyłapać jak najwięcej cennych rad oraz właściwych, ale subiektywnych wniosków, a to chyba jednak dużo.

Dzisiejsze słowa przeplatam z obrazami ciepłego, lipcowego krajobrazu, krajobrazu raczej trafnie podsumowującego moje dotychczasowe życie. W moich wspomnieniach dostrzegam więcej słońca i uśmiechu, niż słoty i smutku, nie potrafię znaleźć jakiejkolwiek równowagi pomiędzy tymi jakże odległymi od siebie stanami, mimo że nie każdy moment był przyjemnym, nie każda chwila przynosiła ukojenie, czy spokój. Nie ma chyba jednak takiej tkanki, która byłaby utkana jednorodnie, dlatego cieszę się, że myśli tłumią elementy negatywne, a te dobre wzmacniają.

Pozdrawiam serdecznie i do napisania! :)

P.S. GŁOSUJEMY!