Nieludzkie przebudzenie przy ludzkim letargu

Bezmyślność

dwie cząstki nierówne
plotące stworzenie
razem
a jednak osobno
jedna drugą kala
głodna destrukcji
mimo swej małości
nieświadoma samozniszczenia
bez ratunku
bez odwrotu

ofiara nie pomoże...


Witam Was serdecznie takimi oto słowami, słowami podsumowującymi i skupiającymi w mniejszej przestrzeni moje ostatnie, fruwające tu i tam, myśli.
Cała ludzkość tkwi obecnie w nieprawdopodobnym bezruchu, letargu, z którego jak na razie próżno szukać wyjścia. Ta sytuacja nie wytrąciła jednak ani troszeńkę z równowagi tej bezludzkiej części świata; z dnia na dzień bowiem kwietniowy ogród przybiera kolejnych niepowtarzalnych rumieńców...

...lasek wzbogacił się o cudowne fiołkowe dywany poprzetykane gdzieniegdzie żółtym kwieciem mniszków oraz ziarnopłonów, same fiołki pojawiły się u nas ze dwa lata temu i od tego czasu szturmują leśną ściółkę, z roku na roku wyrasta coraz więcej kęp, może w przyszłym roku pokuszę się o konfiturę z fiołkowych płatków...

...wśród przydomowych skałek i kamyczków bezwstydnie prężą się ku słonecznym promieniom sasanki, żagwiny do których zalatują pierwsze rusałki i pszczółki...

Pierwszy tegoroczny pawik uchwycony w moim obiektywie

...w młodziutkiej trawie ogrodowych boków dzielnie pchają się ku górze soczyste listki czosnku niedźwiedziego, przepełnione wyjątkowym zapachem...

...maluteńkiej jabłoni, papierówce, pozyskanej zeszłej jesieni pękły drobne, różowawe pąki...

...a na jeszcze bladej, nijakiej łączce pod ogrodem wyrosła kępka żonkili, jak co roku zachwycając swą nietypową lokalizacją oraz umiłowaniem samotności, bowiem ani jedno, nawet liche, smukłe ździebełko nie zaczęło swojego żywota.

Aktualnie właśnie te trzy żonkile powinny dawać przykład ludziom, jak czynić, jak dobrze czynić...

Tegoroczna wiosna, tegoroczny okres Wielkiego Postu jest dla nas czasem próby, czasem rzetelnej oceny wytrwałości i odpowiedzialności. Każdy człowiek poddany został izolacji, mniejszej, większej, ale jednak cały czas owe słowo budzi liczne refleksje. Człowieczy los, mimo wzlotów i upadków, żąda wolności, nie toleruje bowiem zamknięcia, ograniczeń, nagminnych zakazów i nakazów; dlatego właśnie ten okres, tak nikczemnie zniszczony epidemią koronawirusa, powinni wszyscy potraktować jako egzamin, sprawdzian podsumowujący dotychczasowy żywot, którego nie można oblać jak niezapowiedzianej kartkówki z matematyki.
Jeśli ludzkość przezwycięży ten straszliwy zamach wymierzony w jej kierunku, to i tak jej bieg zmieni tory bezpowrotnie, lepiej na to przygotować się już teraz...

Kończąc dzisiejsze, być może mało radosne rozważania, chciałbym też nadmienić o jakichś plusach tej sytuacji, by jednak pożegnać się z Wami pozytywnym akcentem.

Ze względu na przypadającą dziś Niedzielę Palmową, stwierdziłem, że jest to najodpowiedniejsza chwila, by samemu skonstruować tradycyjną, staropolską palmę, pełną kwiecia złotokapu (forsycji, jednak w naszych rejonach używa się tej pierwszej nazwy), wierzbowych witek oraz wiecznie żywych, wiecznie zielonych pędów bukszpanu.
Poświęcić w kościele jej nie mogłem z wiadomych powodów, ale w trakcie dzisiejszej transmisji mszy wiernie mi towarzyszyła.

Przy okazji, wykorzystując małą lukę sobotniego popołudnia, udało mi się upiec dwukolorowe ciasto z bananami, które smakiem nie zawiodło!

Zostawiam Was z tymi wszelakimi przemyśleniami, trzymajcie się, ślę Wam dużo dużo zdrówka! Pozdrawiam i do napisania! 😉😊

P.S. Zapraszam jeszcze serdecznie na blogowego Instagrama, nick z linkiem: swiat.z.mojej.perspektywy