Grusza, która wiele widziała, słyszała i przeżyła

Witam!
Zanim przejdę do sedna, chciałbym Wam serdecznie podziękować za wszystkie życzenia i komentarze pod ostatnim postem, który bije rekordy pod każdym względem. Dziękuję! :)

Jednak niestety - już po świętach. Trzeba wracać powoli do normalności, choć jeszcze nas czeka powitanie 2016 r., a także Święto Trzech Króli. Jest trochę tych świąt w tym okresie, ale dzisiaj już nie o tym. Dzisiaj chciałbym Wam przedstawić niezwykłe drzewo w moim ogrodzie - a mianowicie gruszę.
Założę się, że każdy z Was w ogrodzie ma swoje ulubione drzewo, z którym wiąże swoje wspomnienia, a także liczne przygody. Tak jest i w przypadku mojej rodziny. Dla nas bohaterka dzisiejszego postu jest miejscem niezwykłym.

Zacznę może od tego, że drzewo liczy sobie już około 70 lat! Zostało ono zasadzone zaraz po zakończeniu II wojny światowej przez mojego pradziadka - kawalera srebrnego orderu Virturi Militari, uzyskanego po I wojnie światowej.

Od niepamiętnych czasów rodzi fantastyczne gruszki - słodziutkie i miękkie. Zbiory są zazwyczaj na przełomie lipca i sierpnia, ale to też zależy dużo od pogody.

Moja mama, wspomina, że będąc małym dzieckiem, zawsze czekała właśnie na te gruszeczki - co roku obserwowała ich wzrost, opiekowała się nimi, aby było ich jak najwięcej. Dzisiaj to ja jestem tym opiekunem i dbam, aby każdy plon był jak najwspanialszy.

Pod koniec lat 70. ubiegłego wieku przyjechał na wakacje kuzyn mamy - młodzieniec, który był okropnym łobuziakiem. Bardzo lubił płatać figle i robić niespodzianki, najczęściej te negatywne. Pewnego razu, gdy został sam w domu (reszta pojechała końmi na pole), postanowił właśnie uciąć drzewo. Gdyby nie przyjechali z tego pola wcześniej, gruszy by już nie było. Plan się nie udał, lecz część drzewa została uszkodzona. Jako, że mój pradziadek był bardzo utalentowany artystycznie, postanowił zrobić w tym miejscu taką rzeźbę, która będziecie mogli zobaczyć na zdjęciach.

15 lat temu, tata wybudował mi obok drzewa huśtawkę, ponieważ byłem tak zafascynowany tym drzewem, że spędzałem tam bardzo dużo czasu. Huśtawka okazała się strzałem w dziesiątkę - całe dzieciństwo przesiedziałem na niej robiąc różne rzeczy i spędzając wiele chwil. Oprócz mnie, huśtaweczkę upodobali sobie również moi przyjaciele. Były to fantastyczne lata.

Dzisiaj może nie przebywam tam tyle, co kiedyś, ale często lubię sobie wziąć książkę, iść tam i spędzić mile popołudnie.

Na gruszy znajdują się też budki dla ptaków - mnóstwo budek, które postawił również mój tata. Ten system przypomina niejako ogrodowe ZOO. Na wiosnę i w lecie, część domków jest zajmowana przez szpaki, a druga część przez ptaszki typu sikorki, wróbelki itp. Na zimę, gdy szpaki odlecą, budki wynajmują kolejne pary sikorek.
Lecz od paru lat, w jednej budce mieszka wiewiórka! Ciągle ta sama - ciemnobrunatna z białym brzuszkiem. Uwielbiam ją obserwować, jak lata z drzewa na drzewo (mamy w pobliżu lasek), później schodzi na ziemię w poszukiwaniu orzechów laskowych, które jej rzucamy od czasu do czasu, a wieczorem wchodzi do budki i zasypia. I tak jest praktycznie codziennie.

Tak więc widzicie, jakie znaczenie ma dla nas to drzewo, jakim jest grusza. Owoce, dzieciństwo, ptaszki, wiewiórka, huśtawka, błogość - tyle tych rzeczowników, że wnioski nasuwają się same - jest to fantastyczne miejsce.

Koniecznie zobaczcie zdjęcia!

Grusza wiosną

Kwiaty

O zachodzie Słońca

Zimą

Oto i rzeźba

Huśtawka

Budki

A wy? Macie też swoje "przyjacielskie drzewa"? Piszcie koniecznie!

Przypominam, że do 30 XII, tj. środa, trwa plebiscyt na Podróż Roku! W tej chwili prowadzą Dobczyce, przed Londynem i Holandią.

Zapraszam Was również na mój drugi blog - kulinarny - Pysznie, smacznie, kolorowo! :)

Pozdrawiam Was i do zobaczenia! :)